Ako si Paulkian. Hindi tunay na pangalan. Nasa kalendaryo parin ang edad ko. Mahahagilap mo ako sa hilagang Luzon. Busy akong tao kaya mabagal ako mag-update ng blog. Hindi ako marunong magluto. Hilig ko lang ay ang panunuod ng mga indie films, short films, at kahit anong pelikula na kapupulutan ko ng ideya at aral. Pangalawang hilig ko lang ang pagsusulat. At ito pa ang trivia, hindi ako masyado mahilig magbasa. Pangarap ko ring maisa-pelikula ang isa sa mga akda ko. Ayoko sa mga taong passive, sobrang manhid, at makasarili. Naniniwala ako sa karma. Mababaw lang ang kaligayahan ko. Bigyan mo lang ako ng chocolate cake/french fries masaya na ako. Buo ang paniniwala ko na balang araw ay makapaglalathala din ako ng aklat. At sana isa ka sa mga unang tatangkilik nun. =)
"THE GREATEST HURT IS THE DISSAPOINTMENT OF UNFULFILLED EXPECTATION"
isa itong punyal na unti-unting tatarak sa iyong pagkatao... PERO... kailangan natin MABUHAY sa REALIDAD... sabi nga ng bestfriend ko:
"DEFINE LOVE IN ONE WORD" Answer? SUICIDE
para rin itong MONGOL #2 pencil na isinasaksak mo sa iyong mata para magbulag-bulagan sa nakikita. para rin itong BAYGON na ibinuhos mo sa iyong tenga para magbingi-bingihan sa mga katagang:
there are times in our lives that we must experience to live in PAIN, a time when it's hard to forget and it HURTS to remember. there is nothing WRONG in holding on to the memories of the person we once LOVED. they are all part of us.
kaya hindi dapat maging malungkot... hindi ka dapat magmukmok! you're not the only one to feel disappointed by love. basta always remember: "EVERYTHING IS GOING TO BE FINE, IN GOD'S TIME!" (orosa-nakpil,malate by: Gangcuangco)
at "LOVE is patient; unselfish and entails sacrifice..." (1 Corinthians 13:4-7)
Love doesnt begin and end the way we seem to think it does, unpredictable nga ang buhay eh... Expect the unexpected, parang reality shows,.. Love is a battle, war, growing up, at kung anu-ano pang puwedeng idugtong sa salitang nakapagpapakilig sa'tin... Basta walang set of standards, walang delineation, at walang sistema... Love completely with no restrictions.
Tandaan mo:
Tayo ay produkto ng ating mga nakaraan at karanasan. Hindi tayo bilanggo nito... Kalimutan ang nakaraan ngunit hindi ang aral nito, harapin ang ngayon at maging handa para sa bukas.
Hindi ako dapat magalit kay daddy. Narealized ko na kahit ganun kasaklap ang nangyari, tatay ko parin siya. Si dad na katulad ko at tao lamang na natutukso at nagmamahal ng tunay. As a human being we commit mistakes. Mahina kasi tayo eh. But on the contrary, let these weaknesses be our reason to be strong and stardy. Ang pagiging isang "tao lamang" is not a ticket to commit sin but rather a challenge for us to prove how we can withstand great temptation.
Dapat nga maging thankful pa ako kay dad, kasi kung hindi dahil sa kanya hindi ko makikilala si Alvin. Si Alvin na nagturo sa akin how to trust, forgive, and how to control fear and hatred to fill my heart. Lahat-lahat ng ito ay nagpatibay sa akin at nagpatalino emotionally and spiritually.
Si God ang naging sandigan ko during my lowest-lows point of my life. Kahit hindi ako ganap na maligaya ngayon, I know that happiness is just around waiting me to discover them. Tayo naman kasi ang gumagawa ng ikaliligaya natin. We are the captain of our own ship. Kaya hindi dapat isisi ang failure sa ibang tao, sitwasyon, o maging sa pagkakataon, because life is what we make it. Kung hindi parin makita ang kaligayahan, siguro in God's perfect time dadating din yun. Basta marunong ka lang magantay. (",)
ANG CLOSET QUEEN (Si Edward, isang pulis)
Siguro nga pinaramdam lang sa akin ni Lord kung papaano magmahal ng tunay. Kung gaano kakumplikado magmahal ng kapwa mo lalaki. Sabi nga nila, hangga't hindi mo nararanasan ang isang bagay hindi mo maiintindihan ang lahat. Nakakahiyang isipin na kung kailan ako tumuntong ng early 40's saka ko lang natutunan ang mga dapat ko matutunan at pahalagahan ang mga taong tunay na nagmamahal sa akin. Kahit na sinuko ko ang isang kaligayahang hindi ko na matatagpuan kahit kanino, alam ko naman na mas umaapaw na kaligayahan ang kapalit nito sa piling ng pamilya ko. Handa ako magbago para sa aking asawa at kay Jaime. Penitensya ko ito sa lahat-lahat ng kasalanang nagawa ko. Akala kasi natin once na nakaramdam tayo ng kakaiba ay yun na yon. Sa sobrang excitement, hindi na tayo nagiisip kung ano ang maidudulot nito sa atin. Minsan nga nagiging manhid tayo sa paligid natin not knowing na marami na pala tayong nasasaktan at natatapakan. Nagiging makasarili tayo, to the point na wala na tayo pinapakinggan at sariling nararamdaman na lang ang iniisip. Hindi man lang natin iniisip kung papaano at ano ang nararamdaman ng iba. Ganoon daw ang negatibong kapangyarihan ng pagibig. Kaya naman I have to let go. Major decision ang ginawa ko. Ayaw ko na may 2 tao akong sabay na pinapaluha. Hindi kakayanin ng kunsiyensiya ko. Kahit ako na lang ang umiyak at maging malungkot habang buhay, wag lang sila. Because true love is not selfish.
SI DENNIS TRILLO (Si Alvin)
Minsan si God din ang nagbibigay ng kasagutan sa binibigay Niyang problema. Alam ko naiintindihan tayo ng Panginoon... Kahit ganito tayo alam ko nauunawaan Niya ang laman ng puso natin.
Tulad ng nangyari sa akin, pinakita Niya na sa kabila ng lahat may dahilan para magbago at piliin ang nararapat at tama. Hindi dapat ino-over-complicate ang mga bagay-bagay. Simple lang naman ang buhay eh. Kailangan marunong lang tayo lumingon sa mga natutunan nating aral ng nakaraan. Dahil sila ang tunay na susi ng ating tagumpay sa kinabukasan. Si Jaime at Edward, ang dalawang taong naging parte ng puso't kaluluwa ko. At mananatili silang parte sa libro ng aking ala-ala. Naging masaklap man ang ending ng kabanata ko, alam ko hindi pa natatapos ang buhay para ako ay muling lumigaya at magmahal muli ng tunay.
ANG MARTIR (Si Norina, ang asawa)
Sa kabila ng lahat-lahat, tinanggap ko kung ano siya. Pinatawad ko lahat ng kasalanan niya. At mas lalo ko pa siyang minahal. Ganoon ang tunay na pagibig. Kahit na alam ko na hindi niya ako mahal, okey lang at least napatunayan ko na totoo ang nararamdaman ko. At sa bandang huli, alam ko wala akong pagsisisi.
----------------------------------
Si Jaime ay nanalo sa pagkapresidente sa kanilang Supreme Student Council. Simula nun, itinuon na niya ang kanyang panahon sa organisasyon upang makalimot at makapagmove on. Si Edward naman ay muling pinarangalan bilang isa sa mga top 10 Outstanding policemen sa buong Luzon. Lihim niyang inialay ang award sa kanyang ex. Tinanggap naman ng bukal sa puso ni Norina ang pagamin ni Edward sa kanyang pagkatao. At dahil sa pagpapatawad ng mag-ina sa kanya mas tumindi pa ang pagsasama nilang mag-anak. Si Alvin naman ay hindi na sumipot mula noon. Ngunit sa panahon ng tagumpay nina Jaime at Edward, patago itong pumapalakpak sa likod. May nakapagsabing umuwi na ito sa mga kamag-anakan niya sa Cagayan de Oro upang doon na manirahan.
Kasalanan bang piliin kung ano ang nararapat at tama?
TATLONG PAGNANASA (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/
SI DENNIS TRILLO
Binaybay ko ang kahabaan ng highway. Marami ang rumaragasang jeep, truck, at mga tricycle. Wala akong pera pamasahe. Kahit isang sentimo walang laman ang bulsa ko. Puro bigat ng kalooban ang bitbit ko. Kaya wala na ako pakialam kung mahagip man ako ng kung anung mga sasakyan sa daan. Hindi ko alam kung saan ako patungo. Matapos ng lahat ng revelation na naganap sa pagitan namin ni Jaime at ng kanyang ama, hindi ko na alam ang aking gagawin. Kasalanan ko eh. Kasalanan ko talaga ang lahat. Kung sa simula pa lamang nagisip na ako, hindi na siguro mauuwi dito. Sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari. Marami akong nasaktan. Marami akong pinaasa. Marami ang lumuha. Nakasira ako ng isang pamilya. Nakasira ako ng 2 pagsasama. Pagsasama nilang mag-asawa at silang mag-ama. Hindi ko inaasahan na ganito ang magiging bunga ng lahat.
Simple lang naman ang pangarap ko eh. Gusto ko lang naman makatapos ng pagaaral. Gusto ko lang makapagtapos ng college kasi hindi kaya ni nanay na pagaralin ako sa kolehiyo. Nais ko lang siya matulungan kapag umasenso na ako. Dalawa na lang kasi kaming magkaramay kaya mahal na mahal ko ang nanay ko. Simula nung parang bula na nawala si tatay, ako na talaga ang kumayod para mabuhay kaming mag-ina. Lahat ng trabaho pinasok ko. Kahit ano basta yung kikita ako ng pera. At dahil bata pa ako nun, naging mailap at limitado ang trabaho sa akin. Sadyang napakahirap. Hanggang sa naisip kong ikalakal ang sarili kong pagkalalake. Sa tulong ng isang kaibigang beterano na sa pagkokolboy, hinulma niya ako para sikmurain ang hindi nakagisnang trabaho. Ang trabahong imoral sa mga mata ng mapanghusga. Trabahong magpapalamon sa aming magina. At magiging susi sa aking kinabukasan.
Sa loob ng dalawang buwan. Nasikmura ko na rin ang dating pinandidiriang trabaho. Wala naman akong choice. Mas malaki ang kita dito. Mas mabilis. At mas masaya at masarap. At dahil gwapo daw ako, marami akong parokyano. Biruin mo sa isang gabi puwede ka kumita ng 3 libo. Depende kung ilang customer ang makukuha mo. Bukod pa ang tip o dagdag bayad kapag natuwa sayo ang matrona o ang bakla. Kahit lupaypay at tuyot na ako, okey lang basta may mauuwing pera. Pera para kay inay.
Isang gabi habang nakatambay sa tapat ng isang mall, nakilala ko si Edward. Si Edward na nagmulat sa akin na hindi susi ang pagbebenta ng katawan para makaalis sa kahirapan.
--- itutuloy
"Alam ko naiintindihan ako ng Panginoon... Kahit ganito ako alam ko nauunawaan Niya ang laman ng puso ko..."
--- Alvin
ang pagpapatuloy ni Alvin na maging kabilang sa...
"TATLONG PAGNANASA" (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/
"Gumigimik ka ba?" tanong ng isang lalaking naka maong na jacket habang papalapit sa aking kinatatayuan.
"Oo naman... Magkano ba kaya mo?"
"Sige kahit magkano, Tara!"
Niyaya niya ako kung saan nakapark ang kanyang kulay blue na owner type jeep. Nung mga oras na yun, ewan ko ba kung bakit hindi na ako nagdalawang isip pa. Sumunod na ako sa kanya at sumakay sa kanyang sasakyan. Tahimik lang ako, nakikiramdam. Sabi ko nga mukhang ang weird ng customer ko ngayon. Pero mukhang hindi naman siya harmful. Ang amo-amo nga ng mukha eh. Nung una kong nakita si Edward, naisip ko kaagad na may kamukha siya. Kaso hindi ko maalala kung sino.
45 minutes na kaming bumibiyahe, at napansin kong paikot-ikot lang kami. Kaya naman nagsalita na ako:
"malayo pa ba?"
Natawa siya sa tanong ko. Hindi siya sumagot. Pinisil niya lang yung pisngi ko. Inisip kong maigi yung tinanong ko. May nakakatawa ba dun? Wala naman ah. Abnormal yata ito eh. Hindi kaya masamang tao 'to at napagtripan ako? Hindi naman siguro. Kaya naman tumahimik na lang ulit ako. Pumarada kami sa tapat ng 7-11, sabi niya saglit lang daw may bibilin lang daw siya. Tumango lang ako. Medyo pikon pa rin ako sa inasal niya kanina. Hindi nakakatuwa. Kung hindi ko lang kailangan ng pera hindi ko talaga siya pagtitiyagaan. Mahirap talaga kumita. Pagkalipas ng ilang minuto bumalik na siya sa sasakyan. Bumili siya ng mga beer in can, at mga pampulutang kutkutin. Tinuloy na niya ang pagda-drive. Road trip yata ang ginagawa namin. Sabi ko sa isip-isip ko, okey din ang trip nito ah. Parang hindi ko masasakyan. . Ilang minuto lang ay huminto kami sa isang lugar na hindi ko alam at hindi ko pa napupuntahan. Hanep sa ganda ng lugar. Panalo talaga! Kung ide-describe ko siya, napaka perfect iyon para pag-shootingan ng mga koreanovela na nauuso ngayon. Para kasing nakita ko na siya sa mga eksena ng Hwang Jini. Tanaw na tanaw ang lawak ng siyudad at ang mga bituin sa kalangitan. Parang tagaytay. In short, napakaromantic ng lugar. Angkop ang lugar na iyon para magtapat ng pagibig, o magpropose ng kasal, o magsex na rin. Basta napakaganda talaga. Kaya naman napawi ng magandang tanawin ang inis ko. Sabay kaming bumaba ng sasakyan at naupo sa harapan nito. Inalok niya akong uminom, siyempre tumanggi kaagad ako. Hindi kasi ako umiinom eh. Mahina ang tolerance ko sa alcohol. Hindi ko pa nakakalahati ang bote, tumba na ako. Kaya naman nakakahiya lang kung magmamarunong ako. Natawa ulit siya. Sa muling pagtawa niya, biglang rumehistro sa akin kung sino ang kamukha niya na kanina ko pa iniisip. Kahawig niya yung pulis na gumanap sa "Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros". Ganun kagwapo, ganun katikas. At ganun kaamo ang mukha. At bigla na lang din ako natawa. Halakhak na parang umalingawngaw na yata sa buong lugar. At ito na ang naging hudyat ng kanyang drama.
"Masaya ka ba?" tanong niya sa akin habang tinutungga ang beer.
Papilosopo ko siyang sinagot: "Ano 'to interview?"
Inaasahan ko ang muling pagtawa niya pero seryoso yata talaga siya. Mabigat ang dinadala ng taong 'to. Malalim. Kaya naman nagshift mood kaagad ako. Sinabayan ko siya sa agos ng drama-drama.
"joke lang...hmm, Ako? Masaya? Hmmm... Oo, pero hindi ganun kaganap." sagot ko sa kanya habang binubuksan ko ang chippy.
"Pano mo nasabing hindi ganap?"
"hindi ganap kasi, may mas hinahangad pa ako...gets mo?"
"pareho pala tayo..." sabay kurot ulit sa aking pisngi.
"Araay ha! Kanina ka pa ha."
"nacu-cutan lang ako sa'yo, kamukha mo kasi si dennis trillo..."
Hindi ko alam kung isa ba yung pamumuri o pambobola ng costumer para makadiscount. Kaya hindi ko siya masyado sineryoso. Habang nagkukwentuhan kami,nagulat ako sa aking natanaw sa langit. Kaya naman napabulalas ako:
" Uy! Falling star!"
Pinikit ko ang aking mata at dali-daling nagwish.
" sana makapagaral ako sa college..." bulong ko sa aking isip. Nung mga oras na yun, nakita ko ring pumikit si Edward. Siguro nagwish din siya. Lumipas na ang buong gabi at naubos na niya ang 6 na can,at naubos ko na rin ang mga junkfoods. Umikot lang ang usapan namin sa buhay, pangarap, pagibig, buhay, pananaw pangarap, at pagibig ulit. Puro ganoon lang. Nakakapagtakang walang sex o kamunduhan sa nabanggit. Sa totoo lang masarap kausap si Edward. Palibhasa matanda na kaya matured na magisip. Ayaw ko kasi sa mga taong late maturer. Yung tipong matanda na ang edad pero ang mga pananaw sa buhay ay baluktot at pambata parin. Yung tipong walang pagunlad pagdating sa emotional status niya sa buhay. Hindi kasi ako ganun. Sa murang edad namulat ako sa mga dapat kong kamulatan. Ayaw ko rin ng mga taong walang prinsipyo sa buhay. Yung mga tipong walang pangarap. Kaya naman matapos ko marinig ang mga kwento ni Edward bilang ama, pulis, at bilang asawa ay humanga talaga ako sa kanya. Magkahalintulad ang mga pananaw namin sa buhay kaya naman gumaan ang loob ko sa isang weird na estranghero. Si Edward ang kauna-unahang parokyano ko na hindi nakipagsex sa akin pagkatapos akong mapick-up. Kakaiba. Kausap lang pala ang hanap niya. Yung makakabagayan ng loob at masasabihan ng mga bigat sa dibdib. At simula nun, naging parte na siya ng buhay ko.
Lumipas ang ilang buwan at pinamulat niya sa akin ang dapat kong mapagtanto. Isang umaga nagising na lang ako at nakapagisip-isip na tumigil na ako sa pagbebenta ng katawan. Nagsimula na rin nagbago ang ikot ng mundo ko. Binago ko ang nakagisnan at naghanap ng isang marangal na trabaho. Lahat ng iyan ay dahil kay Edward. Siya ang dahilan ng aking pagbabago. Astig talaga! Kaya naman hindi nakakapagtakang nahulog na rin ang loob ko sa kanya. Hindi man ako aminado palagi sa kanya, pero alam ko sapat na ang mga naipakita, naiparamdam at napatikim ko para malaman niyang mahal ko siya. Sapat na yun. Hindi na kailangan sabihin. Ang mahalaga nararamdaman niya. At alam ko, hindi naman siya naghahangad ng iba pa. Sapat na nung mga oras na iyon ang 2 taon naming relasyon,o kung ano mang tawag sa kung anung meron sa pagitan naming dalawa.
Isang offer ang inihain ni Edward na hindi ko inaasahan. Isang offer na hindi ko kayang tanggihan.
" diba, gusto mong makatapos? Ngayong june, kung okey lang sa'yo, ipapasok kita sa school kung saan papasok ang anak ko..."
Sa sobrang tuwa ko napayakap ako sa kanya ng mahigpit, at hinalikan ko siya sa pisngi.
"Syet! Salamat talaga Edward, salamat talaga!"
Grabe talaga ang kagalakang naramdaman ko. Akala ko kasi hanggang pangarap na lang para sa'kin ang makatuntong ng college. Hindi pala. Ngayon ko lang napagtanto na totoo pala ang mga falling star. May dala pala talaga silang pag-asa. Pagasa para sa mga nagwiwish sa kanila. Parang si Edward, pagasa ko para sa aking kinabukasan.
"Lord, thank you po talaga at ginawa Niyo siyang instrumento para makapagaral ako..."
Gabi-gabi kong dasal iyan ng pasasalamat kay God. Mahirap na, baka bawiin pa. At naging simula din iyon ng pagiging relihiyoso ko. Oh diba? Ang daming nagbago? Simula talaga nung dumating ang lover kong pulis naging matiwasay na ang buhay ko. At wala na akong hinahangad pa.
Ilang araw bago magpasukan, pinakita sa akin ni Edward ang picture ng kanyang anak---si Jaime. Ang litratong iyon ay mukhang kuha pa sa isang studio. Pang PBB teen housemate ang porma. At talaga namang hahangaan mo. Magaling pang magpose ng naaayon sa kanyang personalidad. Ngunit sa mata palang alam mo na ang kanyang pagkatao. "Gwapo pala si Jaime" sa isip-isip ko, talagang mana sa ama. Parang pinabatang version ni Edward. Mas gwapo pa nga ang anak niya kung tutuusin.
"Alvin, ito ang anak ko na kinukuwento ko sa'yo, Liberal Arts din ang kinukuha niyan kaya malaki ang posibilidad na maging magkaklase kayo."
Sa punto ng pananalita ni Edward, naunawaan ko na ang gusto niyang sabihin. Kailangan kong maging kaibigan si Jaime. Si Jaime na anak niya. Si Jaime na magiging daan para maging madali sa amin ang lahat. Lahat-lahat ng lihim at kasinungalingan.
Isang napakalakas na busina ang gumising sa natutulog kong ulirat.
"Tangina ka ha!!! Magpapasagasa ka ba?!"
Dinedma ko lang ang driver ng jeep, bagkus nagtuloy-tuloy ako upang tahakin ang patutunguan na hindi ko naman alam kung saan. Nung mga oras na iyon, wala akong pakialam. Wala akong emosyon. Wala akong pakiramdam. Malayo na pala ang nalalakad ko. Mahaba na rin pala ang mga kalsadang nadaanan ko. Kasing haba ng mga gunita ko kay Edward. Napakaraming ala-ala. Halo-halong aral at pangarap.
Pagkatapos ng halos isang oras na paglalakad ng wala sa sarili, natagpuan ko na lang ang aking sarili sa loob ng isang simbahan. Magbabakasakali ako na dito ko mahahanap ang katahimikan. Umaasang dito ko mahahanap ang mga kasagutan para mapahupa ang bigat na nararamdaman. Lumuhod ako para magdasal. Mas pinili kong lumuhod sa semento upang ramdam ko ang tigas nito. Naalala ko si Jaime. Siya ang nagpatibay ng paniniwala at pananampalataya ko sa Maykapal. Pinamulat niya sa akin na Siya ang tunay na susi sa lahat. Sa panahon ng kasadlakan, asahan mong ibabangon ka Niya. Hindi ka Niya pababayaan at aakayin ka Niya patungo sa tama at nararapat. Basta't marunong kang magtiwala sa Kanya, hinding-hindi ka Niya bibiguin. Tuluyan na akong humagulgol sa pook-dalanginan.
"In God's perfect time, Alvin." iyan ang mga katagang sinabi ni Jaime nung mga panahong hindi ko alam kung papaano ko tatanggapin ang pagkamatay ni nanay. Si Jaime ang dumamay sa akin sa panahon ng pagluluksa. Hindi niya talaga ako iniwan sa mortuary. Pinatunayan niya ang tunay na kahulugan ng pagkakaibigan na hindi ko pa nakikita sa iba.
Kung iisipin, napakadami ko ng utang kay Jaime. Simula sa mga pagtulong niya sa akin sa pagbuo ng mga term paper, pagaantay niya sa akin ng 2 oras kapag may lakad kami, panlilibre niya sa akin ng pamasahe, lunch, atbp, at kung anu-ano pang mga good deeds na hindi ko yata nasusuklian. Ganun kabait si Jaime. Kasing bait ng tatay niya. Kaya naman hindi ako nahirapang gawin siyang matalik kong kaibigan. Idol ko rin yan si Jaime pagdating sa academics at leadership. Kaya naman feeling ko minsan nahahawaan na niya ako ng katalinuhan. Ang dating Alvin na paeasy-easy lang sa pagaaral ay naging studious at laging nagsusunog ng kilay. Maganda talaga ang naging bunga nito kasi pumasok ako sa top 10 na may highest na grade sa Philosophy, Logic, at Retorika. Kaya naman pagdating ng final exam, exempted na ako.
Naging madali ang buhay kolehiyo kasama si Jaime. Smooth sailing. Walang problema. At masaya pa dahil madalas na kami magkita ni Edward sa tuwing dumadalaw ako sa bahay nilang mag-ama. Hanggang sa isang pagtatapat ang hindi ko talaga minsang inasahan.
"Alvin, isang sign lang naman ang hininingi ko kay Lord kung ipagpapatuloy ko ba ito o hindi. Pero binigay Niya ang hinihingi ko,..."
Hindi ako nagsasalita. Inantay kong tapusin niya ang mga nais niyang ibulgar. Hawak-hawak niya ang kamay ko habang sinasabing:
"Alvin, mahal na mahal na kita... Mas malalim na definition ng pagmamahal. Kung alam mo lang noon pa. Sorry po, pero hindi ko na talaga mapigilan. Alam ko we're friends pero sana give me a chance to prove how much i care and love you, kahit saglit lang..."
Unti-unti nang naglapat ang aming mga labi. Ang bilis! Masyado akong nadala sa bugso ng damdamin.
---itutuloy
ang pagpapatuloy ni ALVIN para kontrolin ang nabubuong...
"TATLONG PAGNANASA" (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/ ANG KATAPUSAN
Hindi ko makalimutan ang halik ni Jaime. That kiss na parang pang fairytale, magical at parang may spark ng fireworks. Hindi ko maiwasang maikumpara ang halik ng mag-ama. Wala namang pinagkaiba. Like father, like son. Bigla akong naguluhan sa aking nararamdaman. Ang dating nanahimik kong damdamin ay biglang nawindang. Epekto ng pagtatapat at halik ni Jaime. Si Jaime na bestfriend ko. Si Jaime na anak ng lover ko. Masyadong magulo! Ayaw ko ng ganito. Kailangan kong ayusin ang gulo ng damdamin. Ayaw kong mauwi sa kung anong negatibong maibubunga nito sa amin. Hindi ko binalak na pag-agawan ng mag-ama kapag nagkataon. Kaya naman habang maaga pa nireject ko na ang nararamdaman ni Jaime. At pinaalala ko sa kanya at pilit ipinaunawa na kailangan naming i-consider ang aming friendship. Nakakapanghinayang naman kung masisira lang dahil dun. Gustuhin ko man sabihin sa kanya ang totoo na taken na ako, (at daddy niya ang bf ko) hindi pa rin pupwede sa kadahilanang mas magiging kumplikado ang lahat.
Gayunpaman, sinabi ko parin kay Edward ang aming sitwasyon (ngunit hindi yung kiss). Tulad ng palagi niyang gawain, natawa lang siya. Malamang hindi niya masyadong sineseryoso ang pagtatapat ni Jaime sa akin. Hindi siguro threat sa kanya ang anak niya. O baka naman talagang wala siyang pakialam sa mga ganung bagay dahil siguro kilala na niya ako, at kilala niya rin ang anak niya. Ang hirap talaga mainterpret ang tawa ni Edward. Hindi mo alam kung nanunuya ba o may nakakatawa nga talaga. Napakasarcastic kasi eh. Dun talaga ako minsan napipikon. Iniisip ko nalang na baka naman kabaliktaran iyon ng mga nararamdaman niya. Anyway, kung ano man ang nais niyang pakahulugan sa kanyang misteryosong tawa, wala na ako pakialam. Ang importante sinabi ko ang sitwasyon namin ni Jaime. Hindi ko man kinuwento ang buong nangyari, siguro tama lang yun. Sa pananaw ko, hindi mo naman dapat ikuwento lahat-lahat ng nangyari sa karelasyon mo for the sake of honesty at trust. Minsan kasi the more na nagiging honest tayo, the more natin silang nasasaktan. Kaya ang nangyayari, nagiging paranoid lang sila. Iniisip na lang nila yung pinagtapat mo na baka ulitin mo ulit. Diba mas malala kapag ganun ang nangyari? Kaya dapat pinipili lang ang dapat ikuwento. Napakalaki ang pagkakaiba ng "pagtataksil" at "white lies". Ang pagtataksil, nagsisinungaling ka kasi may ginagawa kang kabalastugan. Ang white lies, kailangan mo magsinungaling para sa ikabubuti ninyong dalawa at ng inyong relasyon. Nandun lang ako sa pangalawa. Para sa kabutihan naman naming 2 yun.
Madaling nakarecover si Jaime. Para ngang walang nangyari eh. Mas lalo pa kami naging close. Minsan nga nagdududa ako kung binasa niya ba talaga yung sulat na binigay ko. Kasi mukhang hindi siya apektado. Pero nang mahalata ko ang kaunting distansyang ginawa niya, dun lang ako nakasigurado. Hindi na siya kasing cariñoso kumpara dati. Wala naman nagbago pero feeling ko parang meron. Napakagaling talagang artista ni Jaime. Ang husay niya magsuot ng maskara. At unti-unti na naman ako naguluhan.
Madalas na ako matulog kina alvin. Siyempre katuparan iyon ng mga pangarap ni Edward. At saka si Jaime rin naman ang nagyayaya. Ngunit dun ako siyempre natutulog sa silid ni Jaime. Magkatabi kami palagi sa kama. Walang malisya. As in wala talaga. Kaya lang isang weird naman na panaginip ang palagi kong napapanaginipan kapag doon natutulog.
May isa daw gagamba ang madalas gumagapang sa aking katawan. Ang gagamba daw ay kasing laki ng aking mga palad. Gumagapang daw ito sa buo kong pagkalalaki. Binabaybay ang aking kasingit-singitan. Sinasaputan ang aking alaga. At hinahagod ang aking bolang kalamnan. Kakaiba ang mga paa nito dahil sa tuwing tatapak sa paborito niyang gapangan (ang akin ari) ay parang pumipisil-pisil pa ito. Nakakakiliti. Napakasarap!
Palagi ganyan ang panaginip ko. Hindi ko maipaliwanag kung bakit lagi ko siyang napapanaginipan kapag natutulog ako katabi si Jaime. Hindi ko talaga alam.
Isang gabi habang nakikipagkwentuhan kay Jaime, nakatulog ako ng hindi ko namamalayan sa kanyang mahiwagang kama. Dala na rin siguro ng pagod dahil galing ako sa seminar nun. Tulad ng palagi nangyayari, dinalaw ulit ako ng suking panaginip. Ang aking panaginip na pinamagatan kong : "Ang Gapang ng Gagamba."
Gapang. Pisil. Gapang Kapa Gapang Kamay ay isinalang, Hagod Pisil Hagod Likot Hagod Pisil Hagod Hanggang sa siya'y tuluyang mapagod.
Naalimpungatan ako. Nakaramdam kasi ako na parang may lumilikot sa akin. Hindi ako kaagad gumalaw. Hindi ko kaagad minulat ang aking mata. Basta ramdam ko na may kamay na nakapatong sa aking harapan. Hinayaan ko lang ang kamay. Nakiramdam ako kung hanggang saan ang kaya niyang gawin. Maya-maya lang ay tinanggal na niya ang kanyang kamay. Ang inaasahan kong magiging sukdulang pagkapa ay nawala. At diyan nagtapos ang gapang ng gagamba.
Malibog din pala si bestfriend. Pero bakit hindi niya tinuloy ang balak niya. Nagdalawang isip ba siya? Kinabahan? Ewan. Iniisip ko tuloy, papaano kung tinuloy niya ang nais niyang gawin? Madadala kaya ako sa eksena? Hindi ko rin alam eh. Masyado akong horny kapag sex na ang usapan. At kahit bestfriend ko pa yan o anak ni Edward kapag pinaginit ako wala na talagang kawala. Buti na nga lang walang nangyari. Kung hindi baka pagsisihan ko lang, at mas lalong lumala ang sitwasyon. Pero talagang tukso ang tadhana. Isang hapon habang inaantay si Jaime sa kanyang kwarto. Naisipan kong manood ng bold habang nagpaparaos. Ang tagal ko na rin kasi hindi nakakapanood ng triple x na pelikula kaya naman sinamantala ko na ang pagkakataon. Sa kasukdulan ng aking masturbation, biglang bumukas ang pinto at lumagapak si Jaime sa sahig. Shit! Kanina pa ba siyang nandun? Pinapanood niya pala ako! Tangina nakakahiya!
"Oi! Anong ginagawa mo diyan?" Tanong ko sa kanya.
" eh ikaw? Anung ginagawa mo ha?"
Parang binalik niya lang din sa akin ang tinanong ko. Mukhang tanga talaga! Pagkatapos ng bukuhan, ayun! Pumuslit ng hindi ko namamalayan ang katas ko sa pader. At mas lalo pa akong napahiya sa sinabi ni Jaime.
"Hahahaha! Mga kalibugan mo Alvino ha?!!hahaha! Naughty ka talaga! Linisin mo yang pader ha? Baka mangamoy semilya tong kwarto. Hahaha!"
Nagnilay-nilay ako. Inisip ko kung paano kung may nangyari talaga sa amin? Paano kung sa puntong iyon ako na ang nagyaya? Puro paano. Walang kasiguraduhan. Buti na lang din at ganoon ang nangyari. At sa pangalawang pagkakataon muli naistorbo ang aking damdamin.
Sabi nila love is unpredictable. Kapag tinamaan ka niya wala siyang pipiliing tao, lugar, o panahon. Walang patawad. Babanggain ka talaga na parang isang rumaragasang bus sa kalye. Aminado man ako o hindi pero mukhang nainlove yata ako kay Jaime. Kahinaan ko kasi ang mapagarugang tao. Mas napagtanto ko na mahal ko na rin siya nung mga panahong inalagaan niya ako habang inaapoy ako ng lagnat. Biglang bumaligtad ang pananaw ko na hindi dapat mainlove sa isang kaibigan. Bumilis ang takbo ng oras. Maging ako talagang nagulat. Sinubukan kong payuhan ang sarili ngunit kontrolado ng aking puso si hypothalamus. Ako pa naman yung tipo ng tao na hindi bara-bara kung magdesisyon. Gusto ko talagang pinagiisipan. Just give me 2 weeks to decide, sabi ko sa aking puso. Kaya naman 2 linggo rin akong hindi nagpakita sa dalawa. Kay Edward at kay Jaime.
Kung kailan nakapagdesisyon na ako saka pala huli na ang lahat. Napakasaklap! Tuluyan nang bumaha ng luha sa aking kinaluluhuran. Pinagmasdan ko si Kristo. Si Kristo na nagpapako sa krus upang sagipin tayo sa ating mga kasalanan. Si Hesus na ating Tagapagligtas. Nahihiya ako sa kanya. Napakarami kong kasalanan. Napakarami kong nasaktan.
"Lord God patawarin Niyo Po ako..."
Kasabay ng paghingi ko ng tawad. May kumalabit sa aking likuran. Nilingon ko ito upang tingnan kung sino ang nangalabit. Isang matandang babae na mukhang nagtitinda ng sampaguita. Nakangiti siya sa akin at iniaabot ang ang isang tali nito sa akin.
"Iho, kanina pa kita nakikitang humahagulgol diyan...ito baka gusto mo ng sampaguita?"
Bumunot ako sa bulsa ko ng pambayad. Naalala ko wala pala akong pera kahit singko.
"Manang, pasensya na po pero wala pala akong pera dito..."
"Hindi naman kita pagbabayarin, bigay ko sa iyo 'to."
Napangiti ako sa sinabi ng matanda, kaya naman tinanggap ko na rin ang libreng sampaguita.
"Basta iho, kung ano man ang problema mo, malulutas din yan. Sa tamang oras ng Panginoon..."
Kinilabutan ako sa kanyang sinabi. Unti-unting humupa ang bigat sa aking dibdib. At huminto na rin ang walang humpay kong pagluha. Kasabay ng paghalimuyak ng sampaguita, naamoy ko na rin ang pagasa. At narealized ko, hindi pala ako nagiisa...
Lumipas ang isang taon at nagkaroon ako ng isang trabahong maipagmamalaki ko. Sapat na ang pagiging salesman para buhayin ang aking sarili at makipagipon na rin. Ngunit parang hindi pa rin sapat ang 1 taon para makalimutan ang nakaraan. The more na tumatakas ka dito, lalo ka niyang lalapitan.
Isang gabi habang papalabas sa mall kung saan ako nagtatrabaho nakita ko si Jaime. Pataas ako nun sa escalator at siya naman ay pababa. Parang pamilyar sa akin ang ganung eksena. Parang eksena sa pelikula ang nangyari. Nagtama ang aming mga mata at gulat na gulat sa muling pagkikita. Pagkalagpas namin sa isa't-isa, dali-dali ko siyang nilingon. Umasa akong lilingon din siya ngunit hindi na niya ako nilingunan pa. At napakasakit pa, bigla siyang umakbay sa lalaking nasa tabi niya na mukhang bf niya yata. Gusto ko sana siyang habulin ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Kaya naman hindi ko na siya hinabol pa. Para ano pa diba? Mapapahiya lang ako.
Para talagang nananadya ang tadhana. Pagkalipas ng 1 linggo si Edward naman ang nakita ko. Kasama niya si Tita Norina at nakaangkla 'to sa kanya. Hindi nila ako napansin kaya hindi na rin ako nagpakita pa. Napansin ko rin na masaya si Edward. At napangiti na lang din ako sa aking kinatatayuan.
Hanggang saan ba dapat sinusukat ang iyong sekswalidad?
ang pagpapatuloy...
"TATLONG PAGNANASA" (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/
ANG CLOSET QUEEN
Apatnaput apat na taon na akong namumuhay sa isang madilim na kabinet. "Closet Queen" na nga akong matatawag. Ngunit hindi ito naging sagabal sa aking trabaho bilang isang pulis. Oo, isa akong pulis. Sa katunayan, pinarangalan pa ako kamakailan sa pagiging huwaran, ehemplo ng katikasan. Hindi naman kasi ako halatang bakla. Hindi maaamoy ang pagiging dugong bandido. Kahit ang mga kauri ko ay hindi mababasa ang lihim sa likod ng aking baril. Kahit mga gay detector ay mapapahiya. Mas macho pa nga ako sa mga bouncer sa club na nakasex ko noon. Mas maton pa kasi ako sa mga gym instructor na pinagnanasahan ko. At mas siga pa ako sa mga kriminal sa kulungang minsa'y nahipuan ko na. Iba ako eh. Ibang-iba sa inaakala mo. Kakaibang pulis. Kakaiba dahil hindi ako isa sa mga kotong cops. Hindi rin ako kawangis ng mga pulis patola. Isa lang ako sa mangilan-ngilang pulis na may malansang pagkatao. Kabaklaang pilit itinatago. Ang lambot ay ikinukubli sa likod ng plantsadong uniporme at matitikas na saludo. Aking lihim na pilit itinago sa lipunang mapanukso.
Pangarap ni tatay ang magkaroon ng isang anak na pulis. Frustrated policeman kasi ito, dahil hindi niya nakamit ang inaasam niya noong panahon ng kopong-kopong. Isang malagim na aksidente kasi ang pumutol sa kanyang mga paa. Nagdulot ito ng walang humpay na depresyon at umaatikabong batas militar sa bahay. Sinapian siya bigla ng espiritu ni hitler. Pati ako, na kaisa-isang anak na lalaki sa 5 magkakapatid ay nadamay. Umukit sa aking gunita ang konkretong mga salita na madalas niyang sambiting parang orasyon: "Wala akong anak na binabae! Kaya ituwid mo ang sarili mo! Kung ayaw mo ibibitin kita patiwarik!"
Puno ng kapangyarihan at awtoridad ang bawat kataga. Anim na taong gulang pa lamang ako noon. Hindi pa marunong magjakol. Wala pang kamalayan. Ngunit alam ko na ang ibig sabihin nun. Kaya naman pinilit kong baguhin ang aking sarili. Ang napapalihis kong landas ay aking itinuwid. Ang lumelembot-lembot kong kamao ay aking pinatigas. Mas matigas pa sa kamay na bakal ni itay. Ang phobia sa ipis at daga ay napalitan ng takot kay tatay. Diniktahan ni hitler ang aking buhay at kinabukasan. Isang death march patungo sa aking nararamdaman. Pati buhay pagibig ay pinakialaman. Kaya naman nakabuntis ako kaagad ng hindi sinasadya at naging pulis ako kahit labag sa aking kalooban.
Limang araw naman pagkatapos ng aking graduation nadedo ang aking mapandiktang ama. Halatang inantay lang niya na makita ang kanyang unico hijo na umakyat sa entablado at magkaroon ng isang pamilya bago siya tuluyang lagutan ng hininga. Ilang buwan din kasi ang kalbaryo niya sa sakit na kanser sa lalamunan. Ito ang naging bunga ng kaadikan niya sa nicotine. Hindi ko alam kung magdadalamhati ba ako at magsusuot ng belong itim. Ngunit aminado ako na isang toneladang tinik ang nabunot sa aking pusong mamon na pagkatao. Im free at last!
Unti-unti akong lumabas sa aking closet. Parang isang suso na lumalabas ng dahan-dahan sa kanyang shell. Nakakahiya mang sabihin ngunit kung kailan nagkaroon na ako ng asawa't anak saka lang ako natutong lumandi sa aking kapwa. Mas dinaig ko pa ata ang mga putang bakla na pakalat-kalat sa kalye. Ang unipormeng ginagalang at kinatatakutan ay aking hinuhubad madiligan lamang ang nanunuyo kong lalamunan.Halos araw-araw puro tsupa at kantot na lang. Akala ko yung 2 iyon ang makapagpapakumpleto sa akin. Dapat pala 3. Kulang pa pala ng 1. Dapat pala ganito: Tsupa, kantot, at siyempre ang pinakakorning "pagmamahal" 3, tatlong makapagpapabloom ng tuluyan sa akin bilang isang bulaklak.
Pero bago ako humalimuyak, Let me answer the question people (mga bakla at pakialamerang kaibagan) always ask:
"Mahal mo ba ang asawa mo?"
Tinatanong pa ba yan? Siyempre, sa loob ng humigit kumulang 21 taong bahay-bahayan naming magasawa napamahal na siya sa akin. Isa siya sa mga dahilan kung bakit ako naririto ngayon. Alam ko ramdam niya na hindi ko siya gaano pinapahalagahan. Madalas ko siyang masaktan emotionally and unintentionally. Hindi kasi ako mapagpanggap na tao eh. Kapag hindi ko feel, hindi talaga. Sabi nga sa nabasa kong libro: "a gentleman is one who never hurts anyone's feelings unintentionally" Sapul na sapol na kaagad ako dun. Para akong nilaglagan ng hollow blocks sa ulo. Siguro nga hindi ako gentleman kasi bakla ako. Kaya muntik ko na sunugin yung binabasa kong libro.
Pangalawa si Jaime (ang aking kaisa-isang anak) sa mga naging dahilan para maituwid ko ang pagkakamali ng nakaraan. Ayaw kong matulad siya sa akin noon na naging puppet ng isang diktador. Gusto kong gawin niya ang nais niyang gawin. Ang maging malaya. At maramdaman ang tunay na pagkatao na walang alinlangan sa sarili at sa iba. Yung tipong hindi huwad, at malayang nakakalipad. Alam kung nasaan ang kanyang kaluluwa at mga pangarap. Ayaw kong maging selfish. Kaya naman hinubog namin siya ni Norina ng naayon sa tama.
At ang pangatlo sa nagtransform ng aking talulot ay si Alvin. Dating bayarang lalaki si Alvin. Dati niya akong parokyano. Ngayon, binago na siya ng pagkakataon. At ang pagkakataon na iyon ay walang iba kundi ako. Isang nagmamagandang pulis na bumihag sa kanyang puso at tarugo. Kaya naman mas lumalim pa ang hindi inaasahang relasyon, mas malalim pa sa pag-deep throat ko sa kanya palagi.
Kung kagwapuhan ang paguusapan, title holder na 'tong si alvin ko. Mata pa lang ulam na. Kutis pa lang panalo na. Kulang na nga lang ay pakpak, at mukha na siyang anghel. 5'6" na ako pero mas mataas pa siya sa akin. At ang kargada? Tumataginting na pitong pulgada. On the spot jackpot talaga ako. At ang glorya palaging natatamo. Ngunit sa kabila ng magagandang katangian at nakakatigas titing itsura, hanggang ngayon hindi parin niya kilala ang kanyang sarili. Yugto niya ng identity crisis. Isang krisis na mas malala pa sa krisis sa bigas. Ayaw kong ipamulat sa kanya ang mundo ko. Ayaw kong maging dahilan ng paglaladlad niya balang araw. Mas mabuti pang siya na lang ang tumuklas.
Sa kanya ko nahanap ang ikatlong kulang. Siya lang ang tuluyang nagpabuka sa aking nalalantang gumamela. Si alvin lang--- ang aking lalaking kabit. Kaya naman lahat-lahat ay binigay ko mapaligaya lamang siya. Ini-enroll ko siya sa kaparehong pamantasang pinapasukan ni Jaime dahil alam ko na pangarap niya makatapos ng pagaaral. Pangako niya kasi iyon sa yumao niyang ina. Bukod doon, isa sa mga layunin ko ay para mapalapit siya sa anak ko. Magiging madali ang buhay pagibig naming dalawa kapag nangyari yun. Magiging bukas ang bahay sa kanya,bilang isang matalik na kaibigan ni Jaime, at bilang isang lihim kong asawa. Iniahon ko siya sa imoral niyang trabaho,kahit na batid ko na mas imoral pa ang aming relasyon. Wala akong pakialam. Live your own life. Masaya ako sa ginagawa ko. As long as na wala kang tinatapakang tao. Ngunit sa pagaakala kong wala akong tinatapakan, pero meron pala.
Isang unexpected na hapon ang naganap. Dumating si jaime sa bahay bitbit ang kanyang pasalubong sa akin, ang bago niyang bestfriend, ang aking boyfriend--- si Alvin.
"Alvin, ito si daddy... Dad, siya po si Alvin, classmate ko po."
Isang makahulugang ngiti lang ang sinukli naming pareho sa isa't-isa. Natuwa ako dahil close na sila ng anak ko. Mas madalas na kami magkikita. At mas malupit dahil dito pa sa loob ng aking tahanan. May konting kaba ngunit mas nangibabaw ang pananabik ko sa kanya. Isang makamundong pananabik. Libog na libog parin ako kay Alvin. Kahit 3 taon na ang aming relasyon, may boltahe paring gumuguhit sa aking burat sa tuwing makikita ko ang kanyang mapupulang labi. Ang labing aking pagmamay-ari.
Tuluyan na akong hindi nakapagpigil. Itinaon ko na wala si Jaime.
--- itutuloy
ang pagpapatuloy ng isang PULIS na maging kabilang sa...
TATLONG PAGNANASA (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/
Nabuksan muli ang ang pintuan ng kamunduhan. Samantalahin dapat ang pagkakataon hangga't walang tao sa tahanan. Kasabay ng pagbukas ng pintuan, hinatak ko siya mula sa kawalan.
"Halika puntahan natin ang kalangitan..." aking pinakawalan.
Isang paganyaya, na alam ko hindi niya matatanggihan. Tumayo na siya kaagad sa kanyang kinauupuan. Bigla na lang niya akong hinalikan. At muli pinaubaya ang kanyang katawan. Bawat halikan ay walang katapusan. Buong katawan niya ay aking hinagkan. Pinisil-pisil pati ang kanyang kalamnan. At muling sinamba ang anghel sa aking harapan. Tuluyan akong bumaba para siya ay luhuran. At dinakma ang kanyang pinakatagu-tagong kayamanan. Hindi siya gumagalaw sa kanyang kinatatayuhan. Kahit kaunting pagungol ay hindi mapapakinggan. Ngunit okey lang dahil ito na ang nakasanayan, sa loob ng ilang taong kasalanan. Ang mahalaga ay sa oras na ito akin ang kanyang harapan. Unti-unti na akong pinagpapawisan. Bawat patak ay init mula sa kaibuturan. Ito ay kasabay ng mabibilis na ayudang pinakakawalan. At mukhang nasa kalagitnaan na siya ng kasarapan. Kaya naman aking pagsuso ay dapat ko pang galingan. Dahil ito na ang ang susi sa kasarapan. Kasarapang patungo sa walang hanggan.
Bawat kalibugan ay may katapusan. Sunud-sunod siyang bumuga at tuluyang nilabasan. Hindi ako umalis sa dambanang luhuran, bagkus ako'y bumuwelo para tanggapin ang katas patungong lalamunan. At muli kami ay bumalik sa kinalalagyan, at patuloy na magkukubli sa isang kasinungalingan.
Hanggang kailan kaya kami ganito? Hanggang kailan ko ililihim ang tunay kong pagkatao? Papaano kapag nabuko na ako? Mga tanong na paulit-ulit na gumugulo habang nagmamadali akong kumuha ng mouthwash para makapagmumog. Bakit ganun noh? Kapag wala na ang pagnanasa at libog matatauhan ka na at maaalala ang lahat ng dapat alalahanin...Sana puro libog na lang ang nararamdaman ko para hindi ko na maisip ang mga problema. Sa ngayon, saka ko na lang siguro iisipin. Basta ang mahalaga ay halos araw-araw kami nagkikita. Malaking puntos na yun para sa akin. Kahit hindi madalas ang sex, okey lang. Ang gusto ko lang ay nandiyan siya at alam ko na safe siya palagi. Malayo sa kung anumang panganib at tukso. Nakakabawas pa nga ng pagaalala dahil bestfriend niya ang anak ko. Kaya alam ko na nasa mabuti siyang kamay. Kapante na ako.
Pumasok na muli ako sa aking kwarto habang natanaw ko si Alvin na mukhang natutulog. Napagod siya siguro sa pinagagawa ko sa kanya kaya naman hinayaan ko na lang siya. Pumasok na ako sa silid namin ni Norina. Ini-rewind ko ang nakasalang na dvd sa kwarto. Sa sobrang kainitan ko kasi nakalimutan kong i-pause yun kanina . Inulit ko ang eksena kung saan kumakanta si Drew Barrymore ng: "wouldnt it be nice if we were older...blah...blah...blah..." Mahilig kasi ako manuod ng mga pelikula lalo na kapag love ang tema. Diyan lang mahahalata ang kabaklaan ko. Ang isang pulis na dapat mga action movies ang pinapanood ay mas pinagaaksayahan panoorin ang mga pelikulang may kinalaman sa puso. Siguro frustration ko lang talagang magmahal ng sobra-sobra. Kaya naman nang makilala ko si Alvin, pinangako ko sa sarili ko na ibubuhos ko talaga lahat ng nilalaman ng puso ko. Ang pagmamahal na hindi ko ibinigay sa tunay kong asawa. Kahit hindi ko nararamdaman na magka-level ang pagmamahal ni Alvin sa akin at ang binibigay ko sa kanya. Okey lang din yun. Basta nandiyan siya. Basta alam ko hindi niya ako iiwan. Dahil alam ko kailangan niya pa ako. At ako naman, mahal na mahal ko siya. Iyon na siguro ang ultimate na katangahan ko. Katangahan ni SPO1.
Nagising ako ng pagkatok sa aming kwarto. Nakaidlip pala ako habang tinatapos ang pelikulang 50 First Dates. Nagmamadali akong bumangon para buksan ang pinto. Si Jaime pala at ang mukha ay pinintahan ng pagaalala.
"Daddy, kunin ko lang po ang thermometer diyan po sa kwarto niyo..." pagpapaalam ni Jaime sa akin habang nagtuloy-tuloy pumasok sa kwarto.
May pagtataka ko siyang inusisa: "Bakit? May lagnat ka ba?"
"Wala po dad, si Alvin po kasi mukhang mataas ang lagnat. Tinatrangkaso yata pero pinainom ko na ng gamot."
Nawindang ako. Bigla akong nataranta habang tinutulangan kong maghanap ng thermometer si Jaime. Sa loob ng tatlong taong relasyon namin ngayon ko lang siyang makikitang magkasakit. Hindi ako masyadong nagpahalata. Cool na cool kong iniabot ang thermometer kay Jaime, at sabay kaming lumabas ng kwarto. Umupo ako sa sofa. Matatanaw kasi mula doon ang kwarto ni Jaime. Gusto kong makita ang kalagayan ng pinakamamahal ko. Gustuhin ko mang pumasok at arugain si Alvin, kaso hindi pupwede. Kaya hanggang tingin na lang ako. Nagbabantay mula sa malayo. Tumatanaw-tanaw at nagaalala. Mukhang kawawa. Nakita kong pinunasan ni Jaime ang kanyang bestfriend ng basang bimpo. Alagang-alaga talaga. Daig pa ni Alvin ang nagkaroon ng isang private nurse. Mula sa malayo, unti-unting nadurog ang puso ko. Kumalas-kalas.Parang pinupunit. Napakasakit. Gumuguhit sa puso ko ang bawat haplos ni Jaime kay Alvin ko. Ang mga haplos na kapag nagsesex lang nagaganap. Nakakaiyak. Ewan ko ba pero selos ang nararamdaman ko. Dapat bang naninibugho ako sa sarili kong anak? Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. Naghahalo ang selos,inggit,at sakit. Ang sakit-sakit dahil hindi ko man lang siya magawang alagaan sa panahong kailangan niya ako. Inggit dahil si Jaime ang kauna-unahang nakagawa sa kanya ng ganoon. At selos dahil gusto ko ako ang nasa lugar ng anak ko. Mas nangibabaw ang emosyonal na ako. Bakit naman kasi ganito? Tumayo na ako sa aking kinauupuan at nagkulong muli sa kwarto. At hindi ko na namalayang tumulo ang luha ko. Hindi ko magawang ipaglaban ang tunay na ako. Hindi ko kayang ipakita na mahal na mahal ko si Alvin sa harap ng ibang tao. Hindi ko siya magawang alagaan. Hanggang dito lang siguro ang kaya ko. Ang magsinungaling, ang magpanggap, at ang magtago. Bukas, aantayin ko ang muling pagalis ni Jaime, at sasamantalahin ang 2 weeks seminar ni Norina sa Davao. Bukas akin uli si Alvin. Bukas... Puro bukas. Isang tahimik na paghagulgol ang aking ginawa, umaasang bukas wala na rin ang problema. At niyakap ko ang aking sariling mga tuhod sa kama.
---itutuloy
Hanggang saan ang paninindigan ng isang PULIS makabilang lamang sa...
TATLONG PAGNANASA (a love triangle) By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/
"Edward, ayoko na..."
Nakakunot-noo ko sinagot si Alvin sa kanyang napakalabong tanong:
"Huh??? Ano!??"
"Sabi ko, ayaw ko na..."
"Anong ayaw mo na?!"
Nanginginig ko siyang nilinaw kasi mukhang nararamdaman ko na ang nais niyang pakahulugan.
Ramdam na ramdam ko na ang lamig sa pagitan naming dalawa. Simula nung nagkasakit siya ( 2 linggo na ang nakakalipas) ay bigla na lang siya nagbago. Isang pagbabagong hindi ko napaghandaan. Isang pagbabago na kung alam ko lang ay sana napigilan. Hindi parin talaga sa akin malinaw ang lahat. Naguguluhan parin ako kasi wala naman kaming problema. Oo, wala kaming problema, yun ang alam ko. Wala kaming dapat problemahin, yun din ang paniniwala ko. Pero meron pala. Masyado ako nagbulag-bulagan sa kung ano ang dapat isipin. Lagi kong isinasantabi ang "issue" na dapat ay hinaharap ko, o naming dalawa. Naging manhid ako. Walang pakialam. Sakim. Dahil ang alam ko nandiyan lang si Alvin at hindi niya ako iiwan.
"Ayaw kong lumala pa ang sitwasyon natin, Dward, habang maaga pa putulin na natin kung ano man ang namamagitan sa atin... Napakahirap ng kalagayan ko... Naaawa na ako kay Jaime. Alam mo naman yun diba? Hindi na kaya ng kunsyensiya ko...Minsan ko na pinaiyak ang anak mo, at tama na yun. Ayaw kong dumating ang araw na pati ikaw nasasaktan ko na. Kaya please Edward, please tama na. "
Tuluyan na akong nawala sa huwisyo. Sa loob ng 3 taong pagsasama namin ni Alvin, ngayon lang siya nakapagbitaw ng ganoong mga salita. Madalas, ako ang nakikipaghiwalay at siya ang makikita kong naghahabol. Ngunit ngayon, sa pagkakataong ito, mukhang ako na ang maghahabol para maisalba ang tagilid naming relasyon. Tinapatan ko ng mataas na boses ang mahinahon niyang tinig:
"Ahh! Ganun lang yun? Ha?!! Ganun lang Alvin?! Pagkatapos ng lahat-lahat?!!! Ganoon lang?!! Bullshit ka!!! Hindi ganun! Hindi!!! Hindi pupwede! Hindi ako papayag! Isipin mong maigi,sa loob ng 3 taon, tatlong taon Alvin! Tatlooong taooon!!! Sasayangin mo lang ng ganito?! hindi ako papayag... Hinding-hindi!"
Tumalbog ang mapapait kong mga salita sa 4 na sulok ng kwarto ni Jaime. Pinipigilan kong maiyak. Mas gusto kong mangibabaw ang galit ko. Dali-daling tumayo si Alvin sa kanyang kinauupuan at niyakap ako. Pati ang yakap niya iba na. Hindi na katulad ng dati. Hindi na kasing higpit ng dati. Hindi na mainit. Puno na ng lamig. Pero kahit ganoon, mabilis niyang napahupa ang nagpupumiglas kong puso. Alam niya talaga kung papaano niya paaamuhin ang nagwawalang hayop. At tuluyan ko nang hindi napigilan ang aking luha. Umiyak ako kasi, hindi na talaga siya tulad ng dati. Hindi na siya ang unang Alvin na nakilala ko. Muli ako nagsalita ngunit ngayon,mahinahon at nagmamakaawa:
"Alvin, puwede pang maayos ito. Puwede pa nating ayusin. Magtiwala ka sa akin. Magtatapat na ako sa pamilya ko. Please Alvin, nagmamakaawa ako. Ayusin natin to...please"
Nginitian lang ako ni Alvin at pinunasan niya ang umaagos na luha sa aking mata. Magsasalita pa sana ako pero pinugpog na niya ako ng halik... Isang kakaibang halik. Ngayon ko lang natikman. Unti-unting dumilim. Sunod-sunod na kulog din ang aking naririnig. Uulan siguro ng malakas. Habang kami naman ay maglalaro ng apoy. Apoy na nakakapaso ng puso't damdamin.
Inisa-isa ni Alvin ang aking kasuotan. Tumambad sa kanya ang hubad kong katawan. Alam ko pagdating sa sex wala siyang kaalaman,ngunit sa puntong ito mukhang marami siyang nalalaman. Sa kaunaunahang pagkakataon siya ay gumalaw. Hinawakan at sinubo aking kargada na mukhang uhaw na uhaw. Nakikita ko ang libog mula sa kanyang balintataw. Kaya naman hinayaan ko siyang gawin lahat ng inaasam. Halatang first-timer ang bata sa harapan. Pero matindi ang dulot nitong kasarapan. Sumabay siya sa indayog ng aking katawan. At ilang minuto lang ay ako'y nilabasan. Sa pagaakala kong tapos na ang palabas, bigla na lang kargada niya'y inilabas. Itinutok sa lagusan at maskip na butas. Hinawakan niya aking kamay upang walang takas. Umuulan na ng pagkalakas-lakas, at ang tarugo niya'y naipasok na sa wakas. At sinimulan ang pagindayog, paabante't paatras. Tumuwad na ako para hindi siya mahirapan. Kasi alam ko anumang oras, katas ay pakakawalan. Sa kauna-unahang pagkakataon inangkin niya aking likuran. Ang katumbas ay walang humpay na kaligayahan.
Dumagundong ang malakas na kulog. Kasabay nun biglang bumukas ang kwarto. Napahinto si Alvin sa kanyang mabilis na pagpapump. Nagtaka ako kaya naman nilingon ko siya. Nagulantang ako sa aking nakita. Si Jaime, nasa pintuan at huli kami sa aktong kahalayan!
SHIT!!!
Ilang segundo kaming nagulat. Hindi nakagalaw. Hindi alam ang gagawin. Mabilis na tumakbo si Jaime palabas. Kami ay nanatili sa loob ng silid. Hindi ko parin alam ang gagawin. Pati si Alvin windang parin.
Pagkatapos ng 1 oras na katahimikan ay tumigil na rin ang biglaang pagulan. Walang imik si Alvin na lumabas ng bahay. Tulala. Hindi makausap. Sinundan ko siya sa kanyang patutunguan. Dinala ang paa niya sa park ng aming subdivision. Mag-bestfriend nga talaga ang dalawa. Alam na alam ni Alvin kung saan pupuntahan ang kaibigan sa panahon ng kanyang kalungkutan. Tumuloy-tuloy si Alvin papasok ng playground. Nanatili ako sa aking puwesto. Hindi ako nagpakita. Hindi alam ni Alvin na sinundan ko siya. Mas pinili kong magtago sa likod ng puno ng acacia. Magtago. Magkubli. Diyan ako magaling. Diyan ako expert. Pagkalipas ng ilang minuto papalapit na si Alvin sa aking puwesto. Nagpakita na ako sa kanya. Umaasang ako naman ang kasunod niyang kakausapin. Ngunit nakatungo siya habang naglalakad. Ewan ko kung nakita niya ba ako o sadyang binale-wala na lang. At unti-unti na niya akong nilagpasan. Hindi na siya nagpaalam, at ako'y iniwan. Ang sakit! Ang sakit-sakit. Tagos-tagusan...Ito ang kapalit ng kaligayahan sa kama. At ngayon ako naman ay naiwang luhaan.
----------------------------------
NEXT:
TATLONG PAGNANASA 1 ( SI DENNIS TRILLO) CLICK HERE
The two basic components of happiness are contentment and lack of fear. But what is contentment? Contentment is often described as 'lack of desire', which is fine, but does that mean it's not possible to be happy if you have desires? Happiness is about contentment at every turn in life - content with the imperfections in life, content with your plans for the future and current activities, content with the desires you have and with the possibility that you may not fulfill all your current desires, content that life throws challenges, content that you gave it your best shot even if it didn’t work out, content that you will handle whatever life throws at you... This kind of contentment comes from a perspective, a realization, that there is a higher game in life beyond the daily ups and downs. Happiness is not an 'all-or-nothing' experience and neither is contentment.
Sa totoo lang nakakapagod nang magmahal. Akala ko noon kapag may nakilala ka tapos nag-click ang relasyon niyong dalawa, siya na yung hinahanap mo. Hindi rin pala. Darating talaga ang point na ma-rerealize mo na hindi siya yung taong para sa’yo. Maiisip mo na hindi ka na pala masaya. Tama ang tropa ko, sabi nila sa una o pangalawang araw pa lang ng pagkikita niyo mararamdaman mo na kung siya na nga yung hinahanap mo. May kung anong spark daw yun. Siguro kung sinunod ko lang ang gusto ko malamang hindi kami aabot sa ganito.
Nakilala ko si Brian. Siya ang nagbago ng malungkot kong mundo sa piling ni Michael. Nakilala ko siya sa text. May nagbigay daw ng number ko sa kanya. Dahil mabait naman akong katext mate inentertain ko siya. Isa hanggang tatlong araw na palitan ng mga messages, napagdesisyunan naming magmeet.
“May jowa ka noh?” tanong niya sa akin.
“meron… bakit ikaw wala?”
“meron din”
“eh bakit ginagawa mo ‘to?”
“Hindi na ako masaya eh…” sagot niya sabay nakaw ng halik.
Pareho kami ng reason ni Brian. Pareho kaming hindi na masaya sa mga boyfriend namin. Ganun ba talaga kapag hindi ka na masaya sa kapartner mo, maghahanap ka na ng iba? Titikim ka na ng ibang putahe? Siguro nga oo ang sagot. Ganun ang ginawa ko eh, at ganun din ang ginawa ni Brian. Parang compensating what is lacking ang banat. Pero mali pala. Maling-mali!
Dahil mabilis kaming main-love, ayun naging kami kaagad. Sa isang kurap nakalimot kami na may nagmamay-ari sa amin. Nagpanggap kami na kami ang para sa isa’t-isa. At umasang magiging maayos ang lahat. Basta ang mahalaga nandun ang spark.
Nagplano ako na makikipaghiwalay na ako kay Michael. Hindi ko na kayang patagalin pa’to. Kaya naman kahit mag-papasko nakipag-break ako sa kanya.
Michael;
This is to formally end up the relationship I, myself believed existing. Im sorry, hindi na talaga kaya... I just want to thank you for the efforts you have made for me. Wish you all the good things this Christmas and Have a Blessed new year. Goodbye.
Kenneth
Hindi kinaya ni Michael ang biglaang pakikipaghiwalay ko. Halos lumuhod siya sa akin at nagmakaawa para lang hindi ko siya iwan. Pero sapat na ang 2 taong paputol-putol naming relasyon. Kailangan nang wakasan dahil hindi naman maibabalik ng awa ang puwang.
Nangibabaw ang desisyon ko. Maging ang mga kaibigan ko walang nagawa. Pati si mommy na botong-boto kay Michael hindi rin pumalag. Kung tutuusin ang dalawa lang naman na iyon ang patuloy na umaalalay sa relasyon namin. Kung wala sila matagal na kaming naghiwalay.
Naging masaya ang pasko ko. Sa pagkakataong ito naging makasarili ako. Sino ba naman ang hindi nagnanais ng kaligayahan? Lahat tayo naghahangad nun.
Kinabukasan nagkita kami ni Brian. Excited akong ibalita sa kanya na wala na kami ni Michael. Alam kong matutuwa siya. Ngunit imbis na matuwa parang hindi niya nagustuhan ang ginawa ko.
“Bakit mo ginawa ‘yun” tanong niya sa’kin.
“Bakit? Ayaw mo ba nun? Wala na kami…”
“nakakapressure naman ‘to oh…”
“Hindi naman kita pine-pressure ha? Hindi naman ako nagmamadali…”
“siyempre ganun na rin yun Ken, hindi madali makipaghiwalay sa part ko kasi 6 na taon yung pinagsamahan namin…”
Sa tono ng pananalita ni Brian alam ko na ang gusto niyang sabihin. Kailangan kong maghintay. Kukuha daw siya ng tamang timing. Kung kailan ang tamang timing? Yun ang hindi ko alam.
Bagong taon. Kasabay ng putukan, nagpakamatay si Michael. Nagbigti siya sa banyo nila pagsaapit ng alsa-dose ng hatinggabi. Iyon na siguro ang pinaka-nakakakilabot na yugto ng buhay ko.
Walang alam ang mga magulang ni Michael sa nakaraan namin kaya hindi nila ako nasisi. Sa mata ng mga kaibigan namin ramdam ko ang galit nila sa akin. Sa yakap ni Mommy naramdaman ko ang kalinga.
Isang linggo ang burol ni Michael. Isang linggo ring hindi nagparamdam si Brian. Kahit isang text wala.
Libing na ni Michael ng makareceive ako ng isang mensahe mula kay Brian:
Sori Ken, hnd ko xa kyang iwan… Mhl ko prin xa. Sori, ptwrin moko… tpucn n ntn ang khibangan na2…
Dalawang tao ang nawala sa akin nung mga oras na iyon. Yung isa nawala dahil sa kasakiman ko sa kaligayahan. Yung isa naman nawala dahil mas maligaya siya sa una.
Siguro ganun talaga ang buhay. Isa nga talagang kahibangan ang ginawa ko. Ngayon mahirap kalabanin ang sariling konsyensya. Laging nasa huli ang pagsisisi.
Minsan nakakalimot tayo na meron pa lang salitang “contentment”. Kaya iyon ang dapat nating pag-aralan.
Si TITO By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/ (part 4--- ang katapusan)
Ang naglalagablab na init sa loob ng silid ay napalitan ng isang hindi inaasahang pagkagulat. Ang natatanging ingay ng telebisyon ay natabunan ng malalakas na kabog ng aking puso. Sa paglingon ko, nakita ko si mami papalabas ng kanyang kwarto. Kitang-kita ko siya sa siwang ng pinto. Dumiretso sa loob ng palikuran na katapat lamang ng aming tulugan. Nataranta akong tumayo at itinaas ang aking salawal. Hindi ko na nagawang itaas ang brief ng tiyuhin. Hinayaan ko na lang ang nakabuyangyang na batuta ni tito manny. Nagmamadali akong umahon sa kalibugan at lumabas sa silid ng kamunduhan. Kailangan kong isalba ang sarili sa kung anu mang panganib at kahihiyan. Iba na 'to. Kapag mabubuko ka, ibang usapan na. Paglabas ko ng kwarto, tamang-tama naman ang paglabas ni mami sa banyo. Ang bilis. Nakakapagtaka na wala pang limang segundo ang itinagal niya sa loob. Sinalubong niya ako ng isang kunot ng noo. Isang kunot na malamang galit o pagtataka ang ibig sabihin. Hindi ko na siya inantay magtanong. Nagpaliwanag na ako kaagad sa tagpong nadatnan niya--- ang paglabas ko sa kwarto ni tito.
"Lasing si tito, eh nagpahatid na sa akin sa kwarto...ah eh pagewang gewang na kasi... Kaya ayun, laseng kasi... Ang kulit nga."
Defensive? Pero walang choice eh. Kailangan maagapan ang apoy. Kaya naman binuhusan ko na ng isang timbang paliwanag bago pa man magliyab. Hindi ko alam kong naging maayos ba ang pageexplain ko. Hindi ko alam kung masyado ba ako obvious. Hindi ko rin alam kung naaninag niya ba akong nakapatong sa kanyang kapatid. Masyado naman madilim para masilip ang ginagawa ko. Bukod pa doon, malabo na ang mata ni mami. Siguro hindi naman. Malamang hindi siya maghihinala. Sana... Tanging isang daing lamang ang kanyang isinagot sa aking magulong pagpapaliwanag.
"ang sama parin ng pakiramdam ko..." Daing niya. Nagtuloy-tuloy si mami papuntang dirty kitchen. Inilabas niya sa kabinet ang kanyang slimming tea na mukhang nakalimutan niyang inumin kanina. Kinuha niya ang takure at nagpakulo ng tubig. Naupo siya sa isang bangkong malapit sa may kalan. Ako naman ay nanginginig paring naupo sa sofa."Whew!" ang aking binitiwan habang humuhugot ng paghinga ng malalim. Mas malalim pa sa aking lalamunan. Pinagpawisan din ako ng kakaiba at malagkit. Mas malagkit pa sa tamod ng aking tiyuhin. Buti na lang nakalusot ako. Buti na lang may trangkaso si mami kaya hindi na nagusisa pa. Buti na lang talaga. Mabuti na lang pinagpapala pa rin ako ng pagkakataon para hindi mabuko. Lubos-lubos ang pasasalamat ko sa lahat ng santo. Kampante na akong napasandal sa mabalahibo naming sofa. Kampanteng-kampante. Walang problema. Hanggang sa may lumabas na hindi ko inaasahan. Nakita ko si tito manny, papalabas ng kwarto. Putang ina bumangon pa si gago!
Pangisi-ngisi siyang naglakad. Nginitian pa niya ako. Ngiti ng pangiinis. Isang ngiti ni hudas. Kinabahan na naman ako. Parang may dala siyang kung anung malamig na hangin na nananakot sa aking kalooban. Malamig na hanging nagbabanta. Pinanuod ko ang kanyang mga galaw. Sa dirty kitchen ang kanyang destinasyon! Shit! Anong gagawin niya doon?
Gumana ang aking mga bionic ears. Kahit hindi ako tsismoso pilit akong nakinig sa kanilang usapan. Gusto ko lang malaman kung hindi ba ako ilalaglag ni tito manny. Dahil magaling ako sa silipan, sumilip lang ako. Hindi ako lumapit. Takot ako. Puro murmur lang ang naririnig ko. Tanging ang kadaldalan ng isang lasing ang umalingawngaw sa kusina. Nakikita ko ang kumpas ng kamay ni tito. Kumpas dito, turo doon. Parang nago-oration. Ang audience ni tito na si mami ay lalong kumunot ang mga kilay. Wala siyang komentaryo. Kahit isang salita wala siyang binitawan. Hinayaan niya lang ang kanyang kapatid na magtalumpati. Isang pagtatalumpati ng pagsusumbong. Ramdam ko na kinakanta niya ako sa aking ina. Hindi ako tanga para hindi mainterpret ang body language niya. At ang isa pang salitang nakapagpanginig sa aking panga at nakapagpatibay ng aking konklusyon ay ang malakas na salitang kanyang ibinulalas: "BAKLA!!!"
Parang may kung anong echo ang dumagundong. Parang may kulog sa loob ng bahay. Unti-unti kong naunawaan ang bawat sinasabi ni tito manny. "Bakla yang anak mo eh!!! Bakla yan!"
Sinusumbong niya ako! Sinasabi ni tito lahat-lahat ng kahalayan ko. Buong tapang niyang kinuwento ang lahat. Walang awa niyang dinemonstrate kung papaano nagsimula. Bawat pangyayari detalyado. Pati ang eksena ng paninilip ko sa banyo ay alam niya. Tangina! Wala akong kamalay-malay na nakikita niya pala akong sinisilipan siya. Caught in the act!
Nanghina akong bigla. Parang hindi ako makahinga. Hyperventilated na ako. Hingal na hingal. Namamanhid na pati ang aking mga kamay. May mga salita pang namutawi sa bibig ni manny, kung hindi ako nagkakamali ay "tsinupa ako ng anak mo!!!" Unti-unting nang nagdilim ang aking paningin. Dumilim. Unti-unti akong nabingi. Bigla na akong nawalan ng malay. Black-out. Dead-air. Shut-down.
Kinaumagahan, mabilis akong bumangon sa pagkakaratay. Nakakapagtakang nasa loob na ako ng kwarto. Sa loob ng kwartong tinutulugan ni tito manny. Ako lang magisa. Anong ginagawa ko dito? Bakit nandito ako? Lalo pa akong nagpanic nang makita ko ang aking hubu't-hubad na katawan. Walang saplot. Walang kumot. Dali-dali kong hinanap ang aking shorts at isinuot ito. Nagmadali rin akong lumabas ng kwarto upang bigyang kasagutan ang hiwagang aking namulatan. Dinatnan ko sina mami at tito manny na nagtatawanan sa lamesa. Nagaalmusal.
"Ma, bakit..." hindi pa natatapos ang tanong ko sumagot na kaagad si mami. "magalmusal ka na dito..., hindi ka pala sa kwarto natin natulog kagabi noh?"
"ah eh..." hindi ko alam ang aking isasagot.
"akala ko kasi umuwi tong tito manny mo kagabi... Dun na pala natulog sa kabarkada niya." dagdag ni mami na mukhang hindi convincing.
Panaginip ba ang lahat? Bangungot ba ang pagsumbong ni tito kay mami? Hindi nga ba nangyari ang lahat? Nagtataka parin ako at nagugulumihanan. Gayunpaman, nakahinga ako ng maluwag. Siguro nga nakatulog na ako sa sofa. At baka nga nag-sleep walk ako papunta sa kwarto ng tiyuhin. May pagkakataon daw kasi na naglakad ako habang tulog. Totoo nga. Panaginip lang ang lahat. Malayo sa katotohanan ang nangyari. Malayo sa realidad. Kaya naman masaya akong umupo sa hapag kainan. Si mami naman ay nakangising tumayo sa kanyang kinauupuan. Nakakainis ang ngisi niya. May nais pakahulugan. Dinedma ko lang. Lumabas siya ng bahay para magwalis. Naiwan kami ni tito sa lamesa. Nagkakape si tito manny. Ako naman ay kumuha ng hotdog sa plato. Gutom na ako kaya para akong patay-gutom na nginasaban ang hotdog. Napakindat si tito sa akin sabay nagbiro: "masarap ba? Kasing sarap ba ng hotdog ko?"
Muntik na ako mabilaukan sa kanyang joke. Hindi ako sumagot. Ngumiti lang ako at tumango ng 2 beses. Tapos, hinaplos niya ang ulo ko na parang bata. Bigla akong nakuryente. Sabay sabing:
" Jan, pasensya ka na sa akin kagabi ha? Lasing kasi ako... Wag ka magalala, ok lang pala sa mami mo... Alam na niya. Magkunwari ka na lang na walang alam at hindi ko sinabi ha? Para walang magbago..."
At tuluyan na akong nabilaukan...
EPILOGUE
Minsan nais ko pagsisihan ang mga nangyari. Ngunit sabi nga nila: "never regret something that once made you horny." Dapat nga tsumupa ka na ng taong tulog ng mahimbing, wag lang kalantariin ang iyong tit0ng lasing. Ang libog nandiyan parati. Nasa saiyo naman kung pipigilan mo o magpapaalipin ka sa bugso ng kamunduhan. Basta ang mahalaga panindigan mo sa huli. Walang sisihan. At bago gumalaw, magisip muna kung ikabubuti ba o ikasasarap mo lang.
Ano ba mas matimbang ang libog mo o ang iyong kahihiyan?
ang pagpapatuloy...
Si TITO By: PAULKIAN http://paulkian.blogspot.com/ (part 3)
Parang droga ang burat ni tito manny. Nakakaadik. Nakaka-high. Simula nung nagaapoy naming tagpong magtiyuhin, palagi na lang ako nakatulala sa kawalan. Magkahalo ang takot at init ang aking nararamdaman. Halos 4 na beses na ako mag-bate sa isang araw mairaos lamang ang libog ng aking katawan. Aminado naman ako na malibog akong nilalang. Ngunit ang libog na ito ay hindi na normal. Hindi normal dahil kamag-anak ko ang pinagpapantasyahan ko. Ilang araw na rin ang lumipas nang maangkin ko ng buong-buo ang kanyang pagkalalaki. Ang inaakala kong magiging kumplikado at nakakatakot na yugto dahil baka isumbong ako ng tiyuhin ko ay isa palang maling hinala. Nagpatuloy ang maayos, ngunit tahimik paring pakikitungo ni tito manny sa aming mag-ina. At nagpatuloy din lalo ang aking pagnanasa. Lalo pa't may nangyari na sa amin, mas madali na para sa akin ang gumalaw muli sa pangalawang pagtatangka. Alam ko naman na gusto rin ni tito manny ang nangyari. Alam ko na nageenjoy siya sa pagsuso ko sa kanyang de bolitas na alaga. At alam ko naghihintay lang ulit siya ng tamang pagkakataon para buksan ang kanyang zipper sa salawal. Isang lihim ang bumalot sa loob ng bahay. Lihim sa pagitan naming magtiyuhin. Isang sikreto na kapag sumingaw ay tiyak masisira ang aking imahe.
Maagang pumasok sa aming kwarto si mami. Palibhasa masama daw ang kanyang pakiramdam kaya naman mas pinili niyang magpahinga kaysa panoorin ang kanyang inaabangang teleserye tuwing gabi. Ang kanyang daily routine na paginom ng tsaang pampapayat ay hindi rin niya ginawa. Pinakuha niya lang sa akin ang paracetamol mula sa tukador at dali-dali naman niya itong ininom. Sinara ko na ang pintuan ng kwarto at ako naman ay muling bumalik sa sala upang ipagpatuloy ang naudlot na panunuod. Tulad ng nakasanayan, late na ulit ako matutulog. Aantayin ko si tito manny. Dumating si tito manny pasado ala-una ng madaling araw. Amoy alak ito. Galing kasi siya sa bertdeyan. Niyaya siya kaninang maginuman ng bago niyang kakilalang mga security guard doon sa subdivision namin. Hindi siya tumanggi dahil isa rin ang alak sa kanyang bisyo maliban sa sigarilyo. Pagkapasok niya ng bahay, dumiretso kaagad itong naupo sa puwesto niya sa sofa. Napansin ko nakasibangot si tito. Hindi maipinta ang mukha. Mukhang badtrip. Kaya naman hindi ko siya kinausap. Lumikot na ang aking isip habang nanunuod ng tv. Bumilis ulit ang pagkabog ng aking dibdib. Nanigas din ang aking burat. Hindi ko mapigilan. Hindi ko maintindihan ang pakiramdam. Hindi ko na kayang balewalain. Unti-unti akong lumapit sa kinauupuan ni tito. Pasimple akong umusod patagilid sa sofa. Dahan-dahan ang galaw. Parang piratang nagnanais na magnakaw ng nakakalibog na sandali. Inangat ko ang aking kamay at unti-unti kong ipinatong papasok sa suot niyang maong shorts. Ngunit hindi pa nakakalanding ang aking kamay, isang napakalakas na tapik ni tito ang tinamo ng aking palad. Tapik ng pagtanggi. Bigla akong nagulat, kaya napaatras akong bigla. Masakit din kasi ang pagkakapalo niya kaya naman binawi ko ang aking kamay. Tiningnan niya ako ng masama. Matalim ang kanyang mga mata na talagang nakakasugat. Umurong ako pabalik sa aking dating kinalalagyan. Natakot akong bigla. Lalong lumakas ang pagpintig ng aking mga pulso. Kasabay nun isang litanyang hindi inaasahan ang aking tinanggap: "tangina ka ha? Saan mo natutunan yan ha? Saan mo natutunan tsumupa ha? Loko ka ha! Pag inulit mo pa yon isusumbong kita sa mami mo! Malibog ka ha?! Napakalibog mo noh? Pati ako tinalo mo loko kah! Sige lang pag naulit pa yon...tingnan ko lang..."
Masyado pang marami ang mga pinagsasabi ni tito manny. Hindi na pumasok sa utak ko ang iba kasi huminto na ang mundo ko sa aking mga narinig. Nangatal ako. Nanginig. Hindi ko na nagawa pang magsalita. Kinabahan ako at natakot pero hindi ganoon katindi. Mas namayani parin kasi sa aking ang kalibugan. Ang init sa kaibuturan. Ang aking pagnanasang makasubo ng tarugo. Sa bingit ng panganib, inisip ko na lang na lasing si tito manny kaya hindi niya kontrolado ang kanyang sinasabi. Kapag naman hindi siya nakainom hindi naman siya ganoon kadaldal. Salungat talaga. Kaya pinilit kong paniwalain ang sarili na kapag nahimasmasan ang tiyuhin, mawawala na rin ang mga sermon niya. At alam ko, hindi niya magagawang ibuko ang kahalayan ng kanyang pamangkin.
Napagod na yata sa kakadaldal si tito kaya dumiretso na ito sa kwarto. Inantok na rin siguro. Nagre-shuffle lahat ng mga nabuo kong plano. Nagdalawang isip ako kung anu ba ang gagawin ko. Narinig ko ang pagbagsak ni tito manny sa kama. Lupaypay talaga. Knock-out ng espiritu ng alak. Nakahinga ako ng maluwag. At muling nagbalak lalo pa't naiwan ni tito ang kanyang silid na nakabukas. Bukas sa mga magnanakaw na nais pumasok para manamantala. At dahil matigas ang ulo ko at matigas na rin ang titi ko, ilang minuto lang ang pinalagpas ko at nagmamadali akong pumasok sa kwarto ni tito. Pagpasok ko sa madilim na silid, pininid ko lamang ang pinto. Hinayaan ko lang din na nakabukas ang tv sa labas para pampaalis ng kaba. Dahan-dahan ko tinungo ang kama kung saan nakadapa si tito manny. Nakabrief na lamang ito na kulay pula,o maroon yata. Dahil nakadapa siya, pinilit ko na iikot ang kanyang katawan para tumambad sa akin ang bukol sa kanyang panloob. Nahirapan ako. Mabigat kasi siya. Hinimas-himas ko muna ang bayag niya mula sa likod at muli ko siyang hinila pahiga. Sa malakas na paghila ko sa kanya ng patihaya biglang nagising ang lasing. Umikot ito at sinamantala ko na muling dakmain ang natutulog niyang alaga. Bago ko pa magawa ang aking first move, napabalikwas na ito at muling nakipagbuno sa payat kong katawan. Sabay sabing: " bat nandito ka ha? Bat nandito ka? Sige ka susumbong kita..."
Dali dali naman ako sumagot. "dito ako matutulog..." shit! Nakakatawang sagot. Ok lang sabi ko, lasing naman si tito manny.
"oh sige matulog na tayo..." dagdag niya sabay talikod sa akin.
Tumatakbo ang oras. Kaya wala akong inaksayang segundo. Muli akong yumuko at hinilang pababa ang suot niyang underwear. Mabilis na akong kumilos. Umibabaw ako sa kanya at isinubsob ang aking mukha sa walang malay na titi ng aking tiyuhin. Sinuso ko ng sinuso para patigasin si manoy. Naamoy ko ang amoy barako niyang bulbol. Palibhasa lasing siya kaya medyo mahirap magpatigas. Hindi na rin nakapagpumiglas si tito manny. Bagkus dumaldal ito ng dumaldal: "hindi titigas yan. Hindi ako titigasan. Sa babae lang titigas yan. Wag ka makulit. Sa babae lang yan..."
Deadma ako sa kanyang litanya. Mas nagconcentrate ako sa kanyang maugat na burat. Ang sarap sarap. Nararamdaman ko na ang unti-unting paglaki nito sa aking bunganga. Nabanat na ang aking labi sa laki ni manny. Halos sumabit na rin ang mga bolitas sa aking ngipin. "tito, masarap ba?" pilyong tanong ko sa kanya.
"bigyan mo ako ng babaeng makakantot, patsupa ko sayo yan..." Malayo ang sagot sa tanong pero tuluyan na akong sinapian. Tinungo ko ang kanyang utong. Habang hinahagod ko ang kanyang tarugo, sinipsip ko naman ang kanyang nipple. Kabilaan. Kinagat-kagat. Napapaungol si tito. Mas lalo akong ginanahan at lalo ko ginalingan. Inilabas ko ang mainit kong espada at nakipagkiskisan ako sa kargada ni tito manny. Ang sarap ng pakiramdam. Nakikita ko na napapangisi ang nalilibugang tiyuhin. Binilisan ko pa ang pagkadyot habang dinidilaan ang mala adonis niyang dibdib, pababa papuntang sikmura, at patungo sa kanyang karug. Hindi na ko nakapgapigil at sinubo ko na muli ang titi ni tito. Dineep throat ko. Sumayad ang ulo sa aking lalamunan. Halos mabulunan ako, pero wala akong pakialam. Naglawa na ang aking laway sa kanyang katawan. Patuloy ko siyang tsinupa ng mabilis habang minamasahe ko ang kanyang bayag. Ungol lang ang kanyang sukli sa bawat pump ng aking bibig. Hinawakan ko ng mahigpit si manoy. Sinakal ko ang pinaka leeg nito habang dinidilaan ko ang palibot ng butas. Sinipsip ko iyon habang jinajakol si tito manny. Hindi pa ako nakuntento kinagat-kagat ko pa ang mga ugat ng kanyang burat. Ang sarap talaga. Sinamba ko ang kanyang pagkalalaki ng mga oras na iyon. Sinbayan ko ng ulos ang bawat ungol ni tito. Nang hindi ko namamalayan na biglang lumabas si mami sa aming kwarto.
The two basic components of happiness are contentment and lack of fear. But what is contentment? Contentment is often described as 'lack...
AWARDS
Want this Badge?
Do you love readingANG MGA KWENTO NI PAULKIAN? Get this badge now! Simply copy the HTML code below, go to your blog template and paste it wherever you wish the badge to appear on your page.
-----------------------------------
Suggestions
visitors
Recent Comments
Recent Post
Supports:
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License. These are works of fiction. Names, characters, places and incidents are either the product of my imagination or are used fictitiously, and any resemblance to actual persons, living or dead, business establishments, events, or locales are purely coincidental. All photos are not taken by me unless otherwise noted. They all came from different sources such as Google Images and several free photo sharing websites and forums. If any particular set of photos belong to you and you wish for either credit or removal of photos E-Mail me at paul_kian@yahoo.com.
Posts
