Photobucket


Destiny is for losers. It's just a stupid excuse for waiting for things to happen instead of making them happen

-- Blair Warldorf, Gossip Girl

Tuesday, November 11, 2008

AKO si DESTINY ( CHAPTER 9: "FELLATIO" )

"AKO SI DESTINY"
(a heart-warming love story)
By: PAULKIAN
http://paulkian.blogspot.com/


The first time you want to say “I love you” to your new friend, don’t. Think about what the pithy phrase really means to you and what it may mean to him.


---The Essential Book of Gay Manners and Etiquette



CHAPTER 9: "FELLATIO"


“Tara inom tayo?” walang pagaalinlangang pagyayaya ng isang anghel mula sa langit.


“Ha?! Bakit may problema ka ba?”

“Wala naman, gusto ko lang uminom ngayon. Tutal naman walang pasok bukas, saka para yatang namiss na kita…”

“Namiss?!” (kinikilig ang puta!)

“Oo naman! Bakit ayaw mo ba?”

“O siya sige tara na, bili tayo dun sa 7-11…ano bang iinumin natin ha?”

Tangina! Naguumapaw pa rin ang kakiligan ko nung mga oras na iyon. Naglevel-up na naman ang bida ninyo. Kaya naman bago pa ako lumutang na parang nakashabu, niyaya ko na si Russel na bumili ng maiinom. Mapapasabak yata ako. Bahala na nga! Bute na lang walang pasok bukas.

“galing kanina sa dorm si Jerome, hinahanap ka sa’kin”


“Si Jerome!!?” laking pagtataka ni Russel.

“Oo si Jerome Tolentino… magkakilala pala kayo noh? Kaanu-ano mo siya? Paano kayo naging close?”

“ah, yung family niya kasi friend ni Daddy, “

“ah okey, small world…” tanging nasambit ko.

“oo nga eh…” reply naman ni Russel

Gustuhin ko man ikwento kay Russel ang mga pinagusapan namin ni Jerome kanina, wag na lang. Hindi naman makakatulong iyon
para maging masaya ako. At saka sinagot na ni Lord ang “sign “ na hinihingi ko.

Nilakad na namin ang 7-11 na hindi naman kalayuan mula sa dorm ko. Halos magkatabi lang sila ng mcdo. Taas noo akong pumasok sa loob ng convenient store. Halatang proud na proud ako sa kasama ko. Tinungo namin ang section kung saan may mga alak. Nakikita ko palang ang mga alak na ito parang nasusuka na ako.

“Anong gusto mo?” tanong sa akin ni Russel.

“Bahala ka na… basta ‘yung kaya lang natin ubusin” sabi ko sa kanya habang namimili na ako ng pwedeng maging pulutan

Maraming mapagpipiliang pulutan. Kumuha ako ng mga personal kong paborito. Kulay pulang chippy, V-cut, at ang Growers na peanut. Tinanong ko si Russel kung ano ang gusto niya. “Kahit ano…” sagot niya. Kaya naman hindi pa ako nakuntento. Kumuha pa ako ng isang malaking Lala. “kasya na siguro ‘to sa aming dalawa…” sabi ko sa sarili ko. Kumuha rin ng isang plastic
ng yelo at isang 1.5 na Royal orange ang anghel ko. Sa sobrang dami ng yelo pupwede pa akong gumawa ng halo-halo. Nang makita ko ang alak na pinili niya, tama lang pala na may sandamakmak na yelo. Nagtuloy-tuloy kami sa counter upang bayaran ang mga kinuha namin.

“Ako na magbabayad lahat nito ha?” wika ni Russel habang inilalabas niya ang wallet niya mula sa kanyang bulsa.

“Dagdag mo na ‘tong pera ko…” insist ko sa kanya

“wag na ako naman ang nagyaya eh… next time ikaw naman okey?”

Napatango lang ako sa sinabi ni Russel. At saka kinuha na ng counter ang 500 peso bill na ibinayad niya. Nakakahiya naman kung ipagpilitan ko pa ang pera ko.

Habang isinisilid ni Russel ang kanyang sukli sa wallet napansin ko ang litrato na nakadisplay sa wallet niya. Isang picture ng babae. Hindi naman larawang kupas pero masasabi kong sa litratong iyon pho
togenic ‘yung girl. Maganda siya. Maputi. Mukhang smarte at kolehiyala. Sino kaya ang babae sa larawan? Tinatanong pa ba ‘yun? Obvious naman diba? Girlfriend niya siguro ‘yun. Ang legal na asawa. Naalala ko, nakiki-kabit lang pala ako. At bigalang naiba ang mood ko. Sinumpong na naman ako ng mood swings.

“Oh tara na?” sabay akbay sa akin ni Russel.

Hindi tumagal ng isang minuto ang mood swing. Napawi ng akbay ng isang anghel ang nag-iinarte kong puso. Haplos lang pala ang katapat ng nagseselos kong damdamin. Muli akong nakalimot sa ak
ing sarili. Nangibabaw ang kung ano mang pakiramdam ko kay Russel. Kung ito na ‘yung love na sinasabi nila sana magtuloy-tuloy na nga. Sabi nila mararamdaman mo daw ‘yon kahit sa unang pagkikita niyo pa lang. Kung may spark ba o wala. Kung walang spark, kahit anong gawin niyo hindi magtatagal ang relasyon niyo, kung magtagal man pilit lang siguro. Dahil ang spark na iyon ang magsisindi ng kandila na magiging guide ninyo sa relasyon ninyo. Guide sa tatahakin niyong journey. Ang korni noh? Iyon ang paniniwala nila eh. At siguro magiging paniniwala ko na rin. Kung ako ang tatanungin unang kita ko pa lang kay Russel todo-todong spark ang nakita ko. Ewan ko lang sa part niya kung ganun din siya o baka sadya lang talagang tripper itong lalaking nakaakbay sa akin ngayon.

Naalala ko ang sinabi sa akin ni Jerome noong kasagsagan pa ng aming relasyon. Sabi niya lahat ng taong dumadaan sa buhay natin ay may dala-dalang purpose para sa atin. Kapag tapos na daw ang layunin nila kung bakit natin sila nakilala, magiiwan daw sila ng kapirasong parte ng ala-ala sa puso natin. Parang puzzle. Unti-unting binubuo. Iyon daw ang makapagpapatibay sa puso natin. Pundasyon ng puso mo ang bawat ala-ala ng taong naging parte ng buhay
natin. Kaya siguro hindi daw dapat ibinabaon sa limot ang bawat natutunan sa nakaraan.

Nagtuloy-tuloy kami sa loob ng dorm. Binuksan ko ang lampshade. Pundido na kasi ang florescent light ko kaya ‘yun muna ang ginagamit ko. Okey naman ang effects eh. Mas romantic ang dating. Mas nakakain-love.

Inayos ko ang mga binili naming Generoso at mga pulutan. Naglagay ako ng yelo sa pitsel at ibinuhos ko doon ang chaser namin. Hinugasan ko ang maliit na baso para magsilbing shot glass naming dalawa.
Habang ako ay abala sa pagpre-prepare ng inumin namin, si Russel naman ay nagbabasa ng mga nakapost mula sa aking maliit na cork board sa pader. Mistulang collage iyon. Mga iba’t-ibang sulat. Iba’t-ibang pictures. Mga ala-alang lumipas. Mga larawan ng nakaraan at kasalukuyan. Mga sulat ni Destiny. Lahat-lahat. Parang summary ng naging buhay ko sa loob ng dalawampu’t isang taon. Sinuri talaga ni Russel lahat ng nakadikit doon. Binabasa niya yata isa-isa. Habang siya ay nagbabasa, panay naman ang punas niya sa kanyang mukha.

“Mukhang madalas magpadala sa’yo ng mga note ni Destiny mo ha?” tanong ni Russel habang tinutulungan akong ilapag ang pitsel at mga pulutan.

“ha? Eh, hindi naman, madalang lang ‘yan”

Lumapit muli si Russel doon sa collage ng ala-ala sa pader. Binasa niya ng malakas ang isang sulat galing kay Destiny.

“Ito ang pinakapaborito ko dito eh: LET GO OF YOUR OLD MISTAKES, MAKE A FRESH START…”


“Wow! ‘yan din yung paborito ko!” tugon ko naman habang iniaabot ko sa kanya ang unang tagay.

Palaging tama ang mga payo ni Destiny. Tama nga namang pakawalan na ang mga nakaraang pagkakamali. Isang pagkakamali ko noon ang pagpapaubaya kay Jerome. Hindi ko siya pinaglaban. Nauna ang takot ko. Takot na baka kahit ipaglaban ko siya mas piliin niya parin ang bago niya kaysa sa akin. Natakot akong magmukhang tanga. At saka nung mga panahong iyon naisip ko, para ano pa? Wala nang rason para gawin ‘yun. May sariling utak naman si Jerome para magdesisyon ng sarili niya. Isang desisyon na hindi
naiimpluwensiyahan ng awa. Kaya naman nakapagdesisyon din ako na manahimik. Magmukmok at mag-self pity. Ngayon, hindi na dapat maulit ang nakaraan. Tama na ‘yung minsan akong nagpaubaya para sa kaligayahan ng iba. Panahon na para ako naman ang maging masaya. Tama na ‘yung isang beses akong nagkamali. Katangahan nang matatawag kapag pangalawang beses pang mauulit. Sa pagkakataong ito, paninindigan ko ang nararamdaman ko kay Russel. Kaligayahan ko ang nakasalalay dito. At kapag sinayang ko pa ang bawat pagkakataon, tiyak masisira na naman ang utak ko. Susundin ko lang ang payo ni Destiny. Salamat sa kanya!

“ano ang ayaw mo sa isang tao?” pambungad na topic ni Russel.

“Ayaw ko sa isang tao? Hmmm… ako, ayaw ko talaga ng sinungaling. Number one ‘yun na ayaw ko… ikaw? Same question…”

“aaah ganun ba? Ako naman ayaw ko ng masyadong possessive, tipong domineering masyado…” sagot niya sa akin

“possessive?”

“Oo, ‘yung karelasyon ko kasi ngayon eh, napaka-possessive… nasasakal na ako sa kanya…”


“yung girlfriend mo ba yung “karelasyon” na tinutukoy mo?”

“Ah eh, Oo siya nga…” sagot niya sa akin habang nilalagok ang pangalawang tagay.

Naalala ko ang nabasa ko sa Chicken Soup for the Soul, sabi: “Relationships of all kinds are like sand held in your hand…” Kapag daw hinawakan mo ang buhangin ng bukas palad, mananatili pa rin ito na nasa iyong mga kamay. Sa oras daw na isinara mo ang iyong kamay at hinigpitan mo ang pagkakawak dito, matatapon ang ha
wak-hawak mong mga buhangin. May mananatili sa iyong kamay ngunit karamihan dito ay malalaglag. Katulad lang din ng isang relasyon. “Held loosely, with respect and freedom for the other person, it is likely to remain intact. But hold too tightly, too possessively, and the relationship slips away and is lost.”

Sumagi na naman sa isip ko si Jerome. Napakapossessive din kasi nung taong iyon. Halos lahat ng nagtetext sa akin bantay sarado niya. Tanong dito, tanong doon. Tamang hinala lagi. Tipong parang wa
lang tiwala sa akin. Minsan nakakatuwa ,yung ganun. Imagine, ibig sabihin nun ay mahal na mahal ka ng boyfriend mo. Minsan naman nakakabuwiset din. Parang araw araw na lang puro selos. Bute na lang malawak ang pangunawa ko noong mga panahong iyon. Kaya naman na-explain ko ng maayos kay Jerome ang dapat niyang maunawaan. Maganda at maayos na communication ang nararapat. Iyan ang susi para maging maayos ang isang pagsasama.

“okey lang ‘yan, ayaw mo nun? Mahal na mahal ka ng gf mo?” dagdag ko kay Russel

Hindi siya sumagot. Sa halip iniabot niya sa akin ang aking pangatlong tagay. Ininom ko iyon ng buong puso. Para kay Russel ito.

Gusto ko talagang mapag-usapan ang girlfriend niya kaya naman kinulit ko ulit siya.

“may picture ka ba ng syota mo diyan?” tanong ko kay anghel.

“Picture? Wala eh…”

“Asus! Wala daw, eh nakita ko kanina diyan sa wallet mo…”

“sa wallet ko?” paglilinaw niya sa akin.

“Nung nagbayad ka sa 7-11, pagbukas mo ng wallet mo nakita ko pix ng girlfriend mo…”

Natawa ng malakas si Russel. Nakakinsulto ang tawa niy
a pero dinedma ko lang.

“Ah oo, pasensiya ka na wala ako sa sarili ko, lasing na yata ako…” sabay abot sa akin ng wallet niya.

Tiningnan kong maigi ang babae sa larawan. Ang ganda niya! Sobra! Bagay na bagay sila ni Russel. Halos magkahawig nga sila kung tutuusin. Muli akong
nakaramdam ng kirot sa puso ko. Kinurot ko ng bahagya ang braso ko. Isang paalala sa aking sarili na wala akong karapatang maginarte. Hindi ako ang nauna sa kanya.

“Ang swerte naman niya.” Tanging nasabi ko kay Russel.

“Ssshhh… ‘wag ka na mag-isip ng mga ganyang bagay. Ang mahalaga magkasama tayo ngayon at masaya tayo kapag nakikita natin ang isa’t-isa…”


Parang pinaalala sa akin ni Russel na kailangan naming sulitin ang bawat minuto na magkasama kami. Na hindi dapat nagiisip ng mga bagay na makapagpapalungkot sa amin. Mga bagay na makakasira sa mga nakaw naming sandali.

Hinawakan ni Russel ang aking kamay. Pinaramdam niya sa akin na kasama ko siya at totoo ang bawat pangyayari. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala. Wala pang isang linggo ang bawat kaganapan sa buhay namin. Hinigpitan ni Russel ang pag
kakahawak niya sa akin. Pinadama niya na hindi mahalaga ang “span of time” sa dalawang taong nagmamahalan.

“Nagbabalak na akong makipaghiwalay sa kanya…”

“huh?!”

“Seryoso ako!”

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako. Mas pipiliin niya ako kaysa sa girlfriend niyang 2 taon na niyang karelasyon? Nakakalok
a diba?

“Ano ka ba Russel?! Mag-isip ka nga ‘wag kang padalus-dalos…”

“Napagisipan ko na’to Lance… at saka hindi na talaga mag-wowork ‘yung relationship namin… hindi na talaga kakayanin.” Katwiran ni anghel sa akin.

“Basta, pag-isipan mong maigi ‘yan… hindi ganun kadali ‘yun… “

“Bakit ayaw mo ba nun?”

Hindi ako nakasagot kay Russel. Kung alam lang niya ang mga pinagdaanan namin ni Jerome noon. Kung alam lang niya na minsan ko nang naranasang maagawan ng minamahal ng isang taong minsan lang nakilala ng boyfriend ko. Alam ko kung gaano kasakit ang ganun kaya hangga’t maari ayaw kong maghiwalay sila ng gf niya. Pero dahil ayaw ko na maulit ang mga dati kong pagkakamali kailangan kong maging praktikal.

“Siyempre gusto noh, ikaw bahala…” tanging sagot ko sa tanong niya. Sa ngalan ng aking kaligayahan.

Nginitian ako ni Russel. Isang ngiting nagmistulang bato-balani sa aming mga labi upang maglapat at muling magsukatan ng kakayahan. Nilasap ko ang hininga ng anghel. Bawat pait ng alak ay aking sinimot sa kanyang laway. Pinagsaluhan namin ang aming mga laway. Nag-espadahan din ang aming mga dila. Ayaw magpatalo ng bawat isa sa amin. Nakikipagbuno ang bawat nguso. Nag
gigitgitan ang aming mga ngipin. Unti-unting nakalilikha ng init. Friction ang hatid sa buo naming katawan. Isa-isang nagkalasan ang aming mga kasuotan. Sa ilalim ng espiritu ng alak gagawin namin ang pagpapatibay ng aming nararamdaman.

Huminto si Russel mula sa pakikipaghalikan sa akin. Tiningnan niya ako ng malagkit.

“I love you Lance…” binitawan niyang katagang nagpahina sa akin.

Pareho na lang kaming nakabrief noong mga oras na iyon. Naaaninag ko na nga ang kanyang kaibigang dumudungaw mula sa kanyang underwear. Hinawakan ni Russel ang aking ulo at dahan-dahang ibinaba sa lebel ng kanyang alaga. Alam ko na


ang nais niya. Kaya automatic nang bumaba ang aking ulo kasabay ng pagbaba ng kanyang itim na brief.

Sumambulat sa akin ang alagang kakaibiganin ng lahat. Malaki iyon sa inaasahan ko. Nasa pito o walo. Tumingala muna ako sa kanya habang baa-taas kong hinahagod ang kanyang kaibigang kinaibigan ko na rin. Tumango siya sa akin. Isang signal na kailangan ko nang simulan ang session.

Sinimulan kong dilaan ang ulo ni kaibigan. Bawat sulok nito ay aking sinipsip. Parang isang natupad na panaginip. Nakipagespadahan ang dila ko sa kanyang kaibigan. Binasa ko ng laway ang kanyang katawan. Tanging ungol ang sinukli ni Russel. Pikit-mata niya akong sinabunutan dahil sa kasarapan.

Parang lollipop. Parang ice cream. Parang batuta. Nilaro ko ng nilaro ang kanyang alaga. Sinamba ko ang lalaki na nasa aking harapan. Nilasap ko ang bawat sandaling naangkin ko ang kanyang katawan. Katawang alam kong pagmamay-ari rin ng iba.

Lumakas ng lumakas ang daing ng anghel. Muling nabuksan ang kalangitan. Bumilis ang biyahe ng anghel papuntang langit. Unti-unti siyang umayuda sa aking bibig. Kasabay nun isang mainit na katas ang bumulwak sa aking bunganga. Ito ang ikaapat na tagay. Ikaapat na shot mula sa isang anghel. Parang mas mapait pa sa Generoso. Kaya naman kailangan ko pa ng chaser dito.



---itutuloy


NEXT CHAPTER--- CLICK HERE



Read more...

4 komento:

Anonymous,  December 11, 2008 at 5:18 PM  

tumitindig ang otin ko sa nabasa kung chapte..... nagjajakol ako now tumalsik nga tamod ko o torus ko sa laptop ko.... i love it.....

Anonymous,  December 12, 2008 at 10:37 PM  

ang ganda ng story di ko alam kung totoo ito pero maganda infairness heheheh....

Anonymous,  December 20, 2008 at 2:25 PM  

OK. KA RIN NO...THIS STORY IS DIFFERENT...HINDI LANG BASTA PINAKJAJAKULAN NA KATULAD NG GINAGAWA MO... THIS STORY IS ABOUT LOVE AND NOT LUST... OR ANY SEXUAL FANTASY NA KATULAD NG GINAGAWA MO... ANG BABAW MO NAMAN!!! FROM A_HOT

ugatbayo,  July 28, 2010 at 7:34 PM  

ang ganda ng love scene nila kakakilig ang galing nag pagkakalahad hehehe galing mo talaga paul kian magkwento kahit mejo bastos na napapaganda mo nice talent dapat mo talaga i share sana me kasunod agad


Supports:

Community & Groups - Top Blogs Philippines


This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
These are works of fiction. Names, characters, places and incidents are either the product of my imagination or are used fictitiously, and any resemblance to actual persons, living or dead, business establishments, events, or locales are purely coincidental. All photos are not taken by me unless otherwise noted. They all came from different sources such as Google Images and several free photo sharing websites and forums. If any particular set of photos belong to you and you wish for either credit or removal of photos E-Mail me at paul_kian@yahoo.com.

© 2008-2015 ANG MGA KWENTO NI PAULKIAN
Designed by: Ourblogtemplates.com| DISCLAIMER | e-mail/YM

My Home Page has been viewed
Web Page Counter
since June, 2008

Creative Commons License

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP